δεν το θέλαμε

δεν θέλαμε να είμαστε οι χαμένοι,οι ηττημένοι.
είχαμε ξεχάσει όμως πως ήμασταν φυλακισμένοι σε μια γωνιά
του κόσμου,τυφλωμένοι από φθόνο και οργή.
και δεν ξεσπούσαμε στους καθρέφτες μας ούτε στη γροθιά μας.
σαν ζητιάνοι γυρνούσαμε τις νύχτες
παρακαλώντας για λίγη συμπόνοια λίγη αγάπη λίγη ανυπαρξία.
όταν την παίρναμε δίναμε μια γροθιά στο στόμα μας και ρουφούσαμε το αίμα μας.
θυσιάσαμε τις κόρες μας τους γιους μας τους τάφους μας.
στη σάρκα τους βλέπαμε τον εαυτό μας νικητή,
κι ας έλεγαν πως η ήττα είναι ηρωική, εμείς παλεύαμε χωρίς να μας έχει μείνει αναπνοή.
εμείς τα ξωτικά. εμείς οι επαίτες. εμείς οι κλεπταποδόχοι.
τις νύχτες σαν στρατός από κοράκια πετούσαμε πάνω από την πόλη
και ψάχναμε για θύματα.
τα βρήκαμε
αλλά αργά καταλάβαμε πως ήμασταν εμείς οι ίδιοι.

τις ημέρες αυτές

τις ημέρες αυτές δεν έχω σώμα.
εξατμίζεται στο ταβάνι και υγροποιείται κατά βούληση.
τις ημέρες αυτές δεν έχω σάρκα. τρέφομαι με υγρά και δάκρυα και ιδρώτα.
τις ημέρες αυτές δεν έχω θερμότητα.
τυλίγομαι με κουρέλια και δένω πέτρες στους αστραγάλους.
πόσο θα ήθελα να στολίζομαι με πολύτιμα υφάσματα
να χρωματίζομαι με πορφύρα
να αγγίζω το πρόσωπό σου.
κλαίω τα βράδια μουτζουρωμένη σαν απόρριψη.
τις ημέρες αυτές δεν έχω σώμα.
αν είχα θα σου ανήκε.

στα ράφια

φουντωτά φύλλα από σπανάκι με στάλες δροσιάς ακόμα πάνω τους, πιπεριές τσίλι τόσο δα μικρές να καίνε το στόμα και τον ουρανίσκο,εξωτικό τζίντζερ πιπεράτο και ζωντανό, χαζεύω τη ζωντάνια σας και τα ζηλεύω,σπάνιες για την εποχή φράουλες να περιμένουν την κρέμα και τη ζάχαρη στο πορσελάνινο μπωλ, κολοκύθα ηλιοστάλαχτη μέσα στη γκρίζα μέρα, όταν μεγαλώσω θέλω να έχω το χρώμα σου στην καρδιά μου και να φωτίζω, λάχανα κόκκινα και λευκά, μεγάλα σαν κεφάλια, θέλω να τραβάω τα φύλλα σου με ηδονή, στη σειρά σαν στρατιωτάκια,πάρτε με στο σπίτι σας και θα σας θρέψω,θα σας φροντίσω και θα σας χορτάσω,οι χυμοί των φρούτων,φραγκόσυκα από τη Μάνη, βατόμουρα από σκονισμένους θάμνους να κοκκινίζουν τα στόματα, πορτοκάλια από την Καλιφόρνια και καρύδια να σπάνε στο πάτωμα, έλα να σε φροντίσω,να σε πλύνω και να σου μαγειρέψω,να σου χαρίσω όλα τα καλά του κόσμου και της γης, να σε αλατίσω και να σε πιπερώσω, να σε πλύνω και να σε ζεματίσω, να σε βάλω στο μπωλ και να σε θαυμάσω,να ταξιδέψουμε στην υφήλιο με τα στόματα μας γεμάτα σποράκια φράουλας να μεθάνε,έλα στον κήπο μου να σε φιλέψω,να σε γεύομαι και να με γεύεσαι, να είμαι η γη να είσαι το χώμα,να είμαι το φύλλο να είσαι η δροσιά μου.

1η φλεβάρη

και πάλι ήρθε το αίμα, τόσα χρόνια η ίδια δουλειά,μια φορά το μήνα να γίνεσαι βρέφος,να σκέφτεσαι πως πρέπει να αγοράσεις τις γαμημένες τις σερβιέτες και τα ταμπόν, να βγάλεις άπό το συρτάρι τα γκρίζα τα τρύπια τα παλιά εσώρουχα που δε λένε να σκιστούν να τα πετάξεις να πάρεις καινούρια,και το κρύο να μπαίνει μέσα σου και να μη βγαίνει με τίποτα, να λεκιάζει τα σεντόνια,να πρήζει το στήθος και την κοιλιά,να χαλάει το δέρμα και να ζητάει μεσάνυχτα σοκολάτες,και μέρες στο μπάνιο να τρίβεις τα ρούχα με βούρτσα και σαπούνι και κρύο νερό,το αίμα με ζεστό νερό δε βγαίνει με τίποτα,και να ξεραίνονται τα χέρια με τα απορρυπαντικά και οι λεκέδες εκεί,και να πλένεις και εσένα,να τρέχει σιγά σιγά σα χαλασμένη βρύση,πέντε το πρωί τρεις το πρωί και να κρυώνεις αλλά το ρημάδι εκεί,όχι γάργαρο σαν πληγή αλλά σκουριασμένο σαν εντόσθια,σφουγγάρι και νερό και χαρτιά τουαλέτας και βαμβάκια,τα νύχια να κοκκινίζουν από κάτω και να μην έχεις το κουράγιο,να στάζεις φοβισμένη στη ζέστη και στον καύσωνα και στα πρωτοβρόχια και στα κρύα του μάρτη,οι ορμόνες χορεύουν βάλς,τα σεντόνια να στριφογυρίζουν στο πλυντήριο,δεν αντέχω δεν αντέχω, μεσουλιντ και πονστάν στο κομοδίνο,και γιατροσόφια,τα έχουμε δοκιμάσει όλα,κανέλα και γλυκάνισο και χαμομήλι και θερμοφόρες,και ασταμάτητο το ρυάκι να τρέχει να τρέχει και να μη στερεύει,τα νιάτα μου τα πέρασα με λευκαντικά και χλωρίνες και μουλιάσματα και λεκάνες, κι ένα κρύο ανάμεσα στα πόδια και ένα φόβο και μια ενοχή,ωάρια που σε εγκαταλείπουν και σάλπιγγες που αδειάζουν και μια μήτρα μουγκή, και τη σιωπή της γυναίκας,να ματώνεις,να ματώνεις και να μην μπορείς να το πεις.