the skin we live in

εκχύλισμα σαλιγκαριών για δέρμα χωρίς σημάδια
τίποτα για τα σημάδια της ψυχής 
στα φαρμακεία προσφέρουν ελιξήρια νεότητας και πανάκειες
ακόμα για τα φάρμακα που γλυκαίνουν θες κόκκινες γραμμές αυτό δεν άλλαξε

τι έβαλαν τόσες γυναίκες τόσα χρόνια
υδράργυρο και κιμωλία ίζημα από τη γη βατόμουρα πατζάρια
χλώριο και οξυγόνο οξέα που πάνε όλο και πιο βαθιά μέχρι να πιάσουν κόκκαλο
εύφλεκτο οινόπνευμα
σαν να τιμωρούν το δέρμα τους να τιμωρούν έναν καμβά που δείχνει λάθη

φυσικά κανένας δεν θέλει να θυμάται τα λάθη του παρελθόντος
τα πρόσωπα συγχωρούν ή δεν συγχωρούν αλλά θυμούνται
λευκά, σκουρόχρωμα, με κηλίδες ή χωρίς
οι ενοχές μας απλώνονται αργά τις ώρες που δεν έχουμε ιδέα
ησύχασε δεν πονάει όσο νόμιζες
άσε το χέρι σου 

 

γράμμα στον οδυσσέα α.

μια γυναίκα στο δρόμο φοράει ροζ πουά γόβες
που βρήκε πουά γόβες αναρωτιέμαι
πάνω στη Σόλωνος που τα πεζοδρόμιο είναι τόσο στενό
ροζ παλ σαν ρώγες έφηβης κοπέλας, λευκές βούλες όπως πάνω σε μανιτάρια
οι γάμπες της είναι ολόισιες και χωρίς σημάδια 
άραγε κρυώνει χωρίς καλσόν
στο περίπτερο πληρώνω ένα μπουκάλι νερό με κέρματα των 5 λεπτών
ο περιπτεράς βλέπει τηλεόραση και μπροστά του είναι παραταγμένα τα ματ
δεν δείχνει να τον νοιάζει και πολύ
προτιμά να μετράει τάλιρα 
είναι ένα τόσο ωραίο απόγευμα
ήθελα τσάι σπιτικό κρύο με λεμόνι αλλά κανένας πια δεν το φτιάχνει
ο ουρανός είναι ένα ροδάκινο που περιμένει να φαγωθεί
είναι άνοιξη 
(θέλει δουλειά πολλή)

από μέσα μου τραγουδάω το la boheme
έχω δυό πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες είμαι τραγούδι
δεν είμαι τραγούδι όταν με κοιτάς
γίνομαι άνθρωπος με τρεμάμενα γόνατα που δεν ισορροπούν σε γόβες
οι σταθμοί είναι κλειστοί που να πάω
(άνοιξε, άνοιξε γιατί δεν αντέχω)
έχει γυρίσει ο ήλιος έχει γυρίσει από καιρό
ψάχνω το άλογο του Ριχάρδου του Τρίτου το αιματοβαμμένο στέμμα
ψάχνω το τρίτο στεφάνι του Ταχτσή το όπλο του Κώστα Καρυωτάκη
είναι βαθιά χωμένα κάτω στα πεζοδρόμια και πάνω τους κάνουν κλακ κλακ οι γόβες
(Θεέ μου πρωτομάστορα)
κι στα βουνά να με έχτιζες δεν θα σταματούσα να τραγουδάω 
και κάτω από τις κοίτες των ποταμών 
σου έγραφα από πίστη μου απαντούσες με γρίφους
κλείσε με στη θάλασσα εγώ θα βγω στη Λέσβο σαν το κεφάλι του Ορφέα
που ημέρωνε τα άγρια θηρία
(το σώμα του Μαγιού)