να είχα τα λόγια

και τι να πεις σε έναν καιρό που αρνιέται να αλλάξει

στον ιδρώτα που κυλάει από το σώμα σου σαν προσευχή

τι να πεις στα παλιά σου ρούχα, δυο σκισμένα σεντόνια,μια τρυπημένη κουβέρτα που έκανε το γύρο τόσων κρεβατιών

τι να πεις στο σώμα σου το ίδιο που αλλάζει

φουσκώνει και μαζεύει σαν την παλίρροια με κάτι χειμωνιάτικα φεγγάρια

τραβώντας πίσω του αδεια μπουκάλια και τα πετράδια της χαμένης Ατλαντίδας.

Τι να πεις στο σώμα αυτό το κουρασμένο

που σμιλεύτηκε με γάλα ζεστό και ζυμωτό ψωμί

μέλι από μέρη μακρινά και νερά, λιωμένο χιόνι

που καλύπτεται από μαύρες φορεσιές

που τις λερώνει στα σοκάκια και τα σπασμένα πεζοδρόμια

τι να πεις στη γύμνια την αληθινή, εκείνη του δικού σου προσώπου στον καθρέφτη.

και δε φτάνουν πια οι μουσικές οι εξαίσιες, τα στολίδια τα ακριβά, ο καφές και τα τσιγάρα τα βαριά-

τι να πεις στα ζαρωμένα μάτια και το δέρμα το χάρτινο και το λάρυγγα τον κλεισμένο

κι αν σκεφτείς πως από καιρό περίμενες

την παρακμή,τις ράθυμες κινήσεις, τη νύστα που μυρμηγκιάζει τα άκρα

κάτι απογεύματα που πέφτει όλη η σκόνη του κόσμου

πάνω στους ώμους σου

και σφίγγεις τη γροθιά μπρος στον καθρέφτη-και τώρα οι δυο μας ,λες

και όλη του κόσμου η ντροπή

και όλου του κόσμου οι αμαρτίες

ξεπροβάλλουν σαν την Μέδουσα,στη θάλασσα του μυαλού σου.