οι μέρες ζητούν χρώματα
μπαχάρια και ανοιχτά παράθυρα
να φεύγει ο καπνός της μνήμης
να ξεχάσει το μυαλό,να αναπαυτεί.
πως θα ήθελα να ήμουν στον Αρχάγγελο
να περπατώ στα γκρίζα σοκάκια με τα χείλη σκασμένα από το κρύο
και να ζεσταίνομαι τις νύχτες μπροστά σε τζάκια πέτρινα
να είμαι εγώ το χρώμα, το αίμα, η ζωή.
κι όταν ανάβω τσιγάρο να ανάβουν και τα άστρα
να παίζει η μουσική του Kurt Weill
γιουκάλι τάνγκο και μαχαγκόννυ, και να χορεύουν τα κλαδιά
σαν παιδιά σε θεατρική παράσταση
όπου αλλού εκτός από δω θα θελα να σε ακούσω να λες
να βλέπω τα μάτια σου να δακρύζουν από χαρά, από ομορφιά,
να ανοίγουν τα χέρια σου να την πιάσουν
να πέφτει το χιόνι απαλά στα βλέφαρά σου
και να είμαστε το χρώμα, η αφή, να είμαστε το σώμα της φωτιάς
που διακλαδίζεται από σπίτι σε σπίτι
να ζεστάνει τα παγωμένα μέλη των βρεφών.
No comments:
Post a Comment