αραγε είμαι εγω η γυναίκα η μοιραία
που στην καταστροφή στέλνω τους άντρες
στον μισεμό, την τρέλα και την ξενιτιά
ή το θύμα που μόνο του ξεσκίζει τις σάρκες του
ανήμπορο και πολύ περήφανο να ζητήσει βοήθεια
με μόνη συντροφιά τα ουρλιαχτά του αργοπεθαίνει.
είμαι εγώ η γυναίκα που τους άνδρες στον πόθο σπρώχνει
σα σε γκρεμό ή φαράγγι
δαγκώνοντας τα δάχτυλά τους διαβάζοντας την ηδονή στα μάτια τους
ή η μοναξιά προσωποποιημένη
που τα ξημερώματα πεθαίνει αγγίζοντας το γυμνό κορμί της.
Thursday, March 17, 2011
Tuesday, March 08, 2011
χιονι
το χιόνι στη γλώσσα μου έχει γεύση γρανίτας-
ζάχαρη άχνη παγωμένη ίσως, καραμέλες μέντας.
μέσα στο κρύο βουλιάζει η αγάπη μου.
άσε με να σου πλέξω-ζεστά ρούχα να βάλεις την ψυχή σου.
άσε με να μαγέψω τις διαδρομές σου, να τις κάνω δυσπρόσβατες, με ρίζες δέντρου να σου κόβουν τη βιασύνη.
άσε με να σε αφήσω να παγώσεις για να σε λιώσω μετά.
εκεί στο τζάκι καίω το ομοίωμά σου,κλαδί κλαδί.
με τις αναθυμιάσεις φτιαχνω τελετές λευκής μαγείας.
αναπνέω κ εισπνέω πάγο- στα χείλη μου τα κρύσταλλά σου-οι χιονονιφάδες σου.
άσε με να σου κάψω τα χέρια με τον πάγο μου.
όταν έρθει η άνοιξη και οι δυο θα χουμε χαθει.
ζάχαρη άχνη παγωμένη ίσως, καραμέλες μέντας.
μέσα στο κρύο βουλιάζει η αγάπη μου.
άσε με να σου πλέξω-ζεστά ρούχα να βάλεις την ψυχή σου.
άσε με να μαγέψω τις διαδρομές σου, να τις κάνω δυσπρόσβατες, με ρίζες δέντρου να σου κόβουν τη βιασύνη.
άσε με να σε αφήσω να παγώσεις για να σε λιώσω μετά.
εκεί στο τζάκι καίω το ομοίωμά σου,κλαδί κλαδί.
με τις αναθυμιάσεις φτιαχνω τελετές λευκής μαγείας.
αναπνέω κ εισπνέω πάγο- στα χείλη μου τα κρύσταλλά σου-οι χιονονιφάδες σου.
άσε με να σου κάψω τα χέρια με τον πάγο μου.
όταν έρθει η άνοιξη και οι δυο θα χουμε χαθει.
Friday, March 04, 2011
αγριοσυκιες
ποτέ δεν μένει ατιμωρητος ο πόθος.
όσο κι αν σφίξεις τα χείλη σου, λουστείς με κρύο νερό
πάντα τα αγριόσυκα που δεν γεύτηκες θα πονουν τα χείλη σου
και θα τα βάφουν με το ζωμό τους.
φυτρωμένα στις άκρες του δρόμου
δίπλα στις πεταμένες σόμπες, τα κουτάκια μπύρας, το σπέρμα της προηγούμενης νύχτας
που διαλύεται στον αλμυρό αέρα
εκείνα θα φυτρώνουν.
όταν θα μου τα προσφέρεις
μαζί με τα κομμενα σου μαλλιά πάνω στον ασημένιο δίσκο
εγω θα κάνω ότι δε βλέπω.
θα τρίβω μόνο το άγριο γάλα τους στα χέρια μου
θα περιμένω το φίδι του πειρασμού να με δαγκώσει
κι έτσι θα περνούν τα δικά σου καλοκαίρια
όσο εγώ θα καίγομαι
-παίδες εν καμίνω-
και θα κλαίω το εφηβικό σώμα
που μόνο η φύση το χάρηκε.
όσο κι αν σφίξεις τα χείλη σου, λουστείς με κρύο νερό
πάντα τα αγριόσυκα που δεν γεύτηκες θα πονουν τα χείλη σου
και θα τα βάφουν με το ζωμό τους.
φυτρωμένα στις άκρες του δρόμου
δίπλα στις πεταμένες σόμπες, τα κουτάκια μπύρας, το σπέρμα της προηγούμενης νύχτας
που διαλύεται στον αλμυρό αέρα
εκείνα θα φυτρώνουν.
όταν θα μου τα προσφέρεις
μαζί με τα κομμενα σου μαλλιά πάνω στον ασημένιο δίσκο
εγω θα κάνω ότι δε βλέπω.
θα τρίβω μόνο το άγριο γάλα τους στα χέρια μου
θα περιμένω το φίδι του πειρασμού να με δαγκώσει
κι έτσι θα περνούν τα δικά σου καλοκαίρια
όσο εγώ θα καίγομαι
-παίδες εν καμίνω-
και θα κλαίω το εφηβικό σώμα
που μόνο η φύση το χάρηκε.
Subscribe to:
Posts (Atom)