ποτέ δεν μένει ατιμωρητος ο πόθος.
όσο κι αν σφίξεις τα χείλη σου, λουστείς με κρύο νερό
πάντα τα αγριόσυκα που δεν γεύτηκες θα πονουν τα χείλη σου
και θα τα βάφουν με το ζωμό τους.
φυτρωμένα στις άκρες του δρόμου
δίπλα στις πεταμένες σόμπες, τα κουτάκια μπύρας, το σπέρμα της προηγούμενης νύχτας
που διαλύεται στον αλμυρό αέρα
εκείνα θα φυτρώνουν.
όταν θα μου τα προσφέρεις
μαζί με τα κομμενα σου μαλλιά πάνω στον ασημένιο δίσκο
εγω θα κάνω ότι δε βλέπω.
θα τρίβω μόνο το άγριο γάλα τους στα χέρια μου
θα περιμένω το φίδι του πειρασμού να με δαγκώσει
κι έτσι θα περνούν τα δικά σου καλοκαίρια
όσο εγώ θα καίγομαι
-παίδες εν καμίνω-
και θα κλαίω το εφηβικό σώμα
που μόνο η φύση το χάρηκε.
2 comments:
Η δική μου ανάγνωση:
Σφίξεις, λουστείς, γεύτηκες = Εσύ η ποιήτρια
Τ’ αγριόσυκα = οι επιμέρους (ανεκπλήρωτοι) πόθοι / τα επιμέρους αντικείμενα του (ανεκπλήρωτου) πόθου
Θα προσφέρεις, τα δικά σου καλοκαίρια = Εσύ ο άλλος
Κλειδί
Αυτός θέλει εσένα (σου προσφέρει αγριόσυκα μαζί με τα κομμένα του μαλλιά πάνω σε δίσκο) κι εσύ θέλεις άλλους (κάνεις πως δε βλέπεις και φλερτάρεις με άλλους πόθους, τρίβοντας το γάλα τους και περιμένοντας το φίδι και καιγόμενη, ενώ τα δικά του καλοκαίρια περνούν σε άπραγη προσμονή)
Απορία
Το εφηβικό σώμα είναι το δικό σου; το δικό του; ή ενός τρίτου που δεν σου ανταποκρίθηκε ή που πέθανε;
οντως ειναι καπως ετσι-το εφηβικο σωμα, ετσι οπως το ξαναδιαβαζω,γιατι παντα ειναι αυτοματη γραφη, ειναι το σωμα του ερωτα.
σε ευχαριστω για τα καλα σου σχολια!
Post a Comment