Πέρασαν οι διακοπές και μας χαιρέτησαν,σε λίγο καιρό τα σαββατοκύριακα δεν θα ζητάμε τη θάλασσα,θα λέμε για αρωματικά τσάγια και κόζυ καφέ στο κέντρο, θα φοράμε μια χιλιομπαλωμένη μάλλον ζακέτα του πατέρα μας που λάπως θα μας τσιμπάει το μαλλί μά θα το αντιμετωπίζουμε με τρυφερότητα,θα λέμε τι ταινία θα δούμε απόψε, οι ειδήσεις των 9 των 10 τα πονεμένα πόδια μας όλη μέρα στους δρόμους, τα παιδιά γράφτηκαν στο φροντιστήριο, οι νεότεροι θα ξεχάσουν τα αλμυρά φιλιά που αντάλλαξαν σε κακόγουστα beach bar και θα αναζητήσουν νέα φλερτ, νέους έρωτες, θα βαφτούν πάλι με τα χρώματα του πολέμου, θα διηγούνται περιπέτειες διακοπών ή απογεύματα στο χωριό τους-και στα μέρη μου η θάλασσα το καταλαβαίνει,θυμώνει και αφρίζει.
την παρακολουθώ να παραπονιέται να εγκαταλείπεται και με το κύμα της να ξερνάει κομμάτια ξύλο ,σπασμένα πιάτα και πλακάκια και γυαλιά από μπουκάλια μπύρας,κουκούτσια από φρούτα , πλαστικές σακούλες μπουκάλια αντιηλιακών.
φτύνει τα περιττά ξανά στο πρόσωπό μας, οι νεκροί και τα οστά τους είναι ακόμα πιο βαθιά μην χαλάτε τον ύπνο τους ακόμα, σας στέλνουν κοφτερά φιλιά από την άβυσσο οι πνιγμένοι,με τα γυαλισμένα οστά τους τα λεία, είναι ακόμα πολύ νωρίς για δάκρυα καθώς απομακρυνόμαστε από τον ήλιο.
προχτές βρήκα στην άμμο δυο πλαστικά μπουκαλάκια από αυτά που έχουν στα εκκλησάκια για αγιασμό,για λάδι, φερμένα ποιος ξέρει από που και ξεβρασμένα στην αμμουδιά,άοσμα και πεντακάθαρα,και χωρίς ενοχές τα πέταξα στον κάδο των αχρήστων.
No comments:
Post a Comment