χτες αγόρασα ένα πράσινο καπέλο, το χρώμα της ζήλειας. Η μαμά μου έλεγε πως είναι το χρώμα της ελπίδας και όταν τη ρώταγα χρώμα διάλεγε το πράσινο. Η μαμά μου δεν ήξερε τι σημαίνει ζήλεια-μερικοί άνθρωποι πάντα διαλέγουν τη χαρά.
Τα καπέλα προστατεύουν απ' τον ήλιο και καλύπτουν, το ήξερες πως η Γκάρμπο ξεκίνησε ως πωλήτρια σε κατάστημα καπέλων στη Στοκχόλμη?Παλιά υπήρχαν και θήκες, καπελιέρες, τώρα χάθηκαν και αυτές και τα κρεμάμε στο άγκιστρο στο δωμάτιο και μας μιλάνε σαν στρογγυλά στόματα.Παίρνουν ζωή μόνο όταν τα φοράμε?
Αγόρασα ένα πράσινο καπέλο, φτηνό και ευτελές σε αξία, για να καλύπτω το κεφάλι μου από τον ήλιο και το βλέμμα ενός ανελέητου θεού. Θα κρύβει τις ρίζες των μαλλιών μου όταν ξεπροβάλλουν με αναίδεια, θα ρίχνω την άκρη στο μέτωπό μου όταν δε θέλω να με βλέπουν-για ένα καθαρό μέτωπο ζούμε, για ένα φιλότιμο όπως έλεγε και ο Ιωάννου.
Όλοι οι άνθρωποι αγαπούν τα καλοκαίρια και εγώ αισθάνομαι ευάλωτη σαν νεογέννητο βρέφος. Ο ήλιος είναι υπέρλαμπρος και εμείς δίπλα του χλωμαίνουμε σε λάμψη, είναι απαιτητικός και ματαιόδοξος, κάποιοι θα μείνουν στη σκια με καπέλα και μακριά μανίκια, λένε πως έχουν ευαίσθητο δέρμα και πονάει τα μάτια τους αλλά μάλλον κρύβουν την αλήθεια που θέλει να ξεπροβάλλει.
Πράσινο, το χρώμα της ελπίδας και του φθόνου,παράξενο που συμβαδίζουν χέρι χέρι.
No comments:
Post a Comment