και μερικές φορές

δεν με πειράζει ο συνωστισμός πάνω στο γραφείο μου

η σκόνη στα τραπέζια και τα αφημένα ποτήρια

πολλά ελαττώματα έγιναν παρελθόν

σαν το δροσερό νερό που κυλάει στην πλάτη μου

σαν τα παπούτσια που πιάνω στα χέρια μου για να περπατήσω στην άμμο

σαν το κραγιόν που φεύγει από τα χείλη

σαν τον πάγο που λιώνει στα ποτήρια

στους πάγκους των μπαρ μετά τα μεσάνυχτα

που κάποιος ξέχασε να τα μαζέψει

και είναι ο βοριάς και η δροσιά και η νύχτα που έρχεται νωρίς και με αγκαλιάζει

και μου λέει, τώρα, είμαι συμμαχός σου

και όχι εχθρός σου

σαν τη βουκαμβίλια στις αυλές των νησιών που σκορπίζει πέταλα σε στενοσόκακα και εκκλησιές

σαν το πορτοκαλί σούρουπο που χαιδεύει το εσωτερικό του μπράτσο μου

τα παιδιά που τρέχουν στην άμμο

δυο τρεις σκοποί του Νίνο Ρότα

et in arcadia ego.