once again

δύσκολες οι νύχτες με κρύο

τρίζουν τα παραθυρόφυλλα

μαθαίνεις αν έχεις αντοχές όταν κλείνεις τα μάτια

κάπου το φεγγάρι που κρύβεται δεν ξέρει μυστικά

το χτύπημα της δερμάτινης ζώνης

τα εγκλήματα που δε μαθεύτηκαν ποτέ

οι αμαρτίες που δεν εξομολογήθηκαν

τα τραγούδια που δεν παίχτηκαν

το κοκκινισμένα δέρμα στα μάγουλα με τα αποτυπώματά του

the tatters of my wedding dress.

κι εσύ κοιμάσαι ήρεμη.

ούτε εφιάλτες ούτε βίαια ξυπνήματα

ούτε νοτισμένα μαξιλάρια .

μια προσευχή για μας τους αυπνους

που κρατάμε το κλειδί για τα κελιά μας

δεμένα στο λαιμό

με γροθιές σφιγμένες,

(when i am on a pedestal, you did not raise me there)

ακούμε όλο βράδυ το γέλιο μιας ύαινας που ξεσκίζει πλάσματα της νύχτας

βάζουμε με ανακούφιση αλάτι στις πληγές μας

διώχνουμε φύλακες άγγελους, κρατάμε μικρά φονικά

στην κόρη του ματιού μας.

(it is your flesh that i wear)