κυριακάτικα λείψανα

φτιάχνω τσάι με λεμόνι χωρίς ζάχαρη, το φλυτζάνι μου ζεσταίνει τα χέρια τις μέρες σαν αυτές, τις βροχερές. Κυριακή και κανένας δεν μπήκε ή δεν βγήκε από την πολυκατοικία, δεν άκουσα τα ασανσέρ να ανοιγοκλείνουν, τις πόρτες, τα κλειδιά να μπαίνουν στην εσοχή.
Δεν βγήκα για τσιγάρα για περίπατο για φαγητό να κατεβάσω τα σκουπίδια, ξύπνησα το πρωί και νόμιζα πως ήταν ακόμα βράδυ, σηκώθηκα με κόπο, έβαλα τα πόδια στο χαλί, τα ξανανέβασα πάνω στο κρεβάτι διστακτικά, μα σηκώθηκα και ήπια καφέ χωρίς να κοιτάω έξω, το τσαλακωμένο μου νυχτικό παραπονέθηκε, δεν σε κρατάω αρκετά ζεστή? δεν ένιωθα κρύο ή υγρασία, μόνο τη ζεστασιά μιας βροχερής Κυριακής μέσα σε σπίτια και καναπέδες και κουβέρτες ,ούτε ένα κακό όνειρο για απόψε, κάποιοι περιμένουν τα Χριστούγεννα. Φόρεσα μια ζακέτα, άνοιξα το παράθυρο να βγει ο κλειστός αέρας μιας νύχτας. 
Μέχρι το τέλος της ημέρας δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο στο δρόμο, έστρωσα το τραπέζι μου και χαμογέλασα, οι μέρες με βροχή είναι χαρούμενες μέρες, μέρες που δροσίζουν τη γη και μας αναγκάζουν να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, για αυτό σε πολλούς δεν αρέσουν.

νοέμβρης

δεν έχω να πω πολλές ωραίες ιστορίες από το παρελθόν μου
δεν πήγα διακοπές με φίλους δεν ξενύχτησα πολύ
στον ύπνο μου κρατούσα τα μωρά σας στην αγκαλιά μου και τους τραγουδούσα
ίσως να μην είμαι πολύ έξυπνη για σοβαρές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις

σου έγραψα μια φορά δεν απάντησες
δεύτερη είπα να μην απελπιστώ, είπα έτσι είναι η ζωή (πως να την αλλάξεις με μολύβι και χαρτί)
τρίτη είπα να ανησυχήσω αλλά καθησυχάστηκα , τράβηξα ένα λαγό από το καπέλο
έπλυνα το πρόσωπό μου για κάθε ενδεχόμενο
να είμαι καθαρή όταν έρθεις να μη με δεις να κλαίω
μετά είπα μα δεν κλαίω για σένα ούτε επειδή δεν έρχεσαι εσύ, πολύ αξία σου έδωσα
είπα θα τη βγάλουμε και απόψε πλάθοντας ιστορίες σαν ζυμάρι

μετά βγήκα στο δρόμο είχε πια νυχτώσει
είχα ξεχάσει το σακάκι μου γύρισα πίσω
έβαλα τα κλειδιά μου το πορτοφόλι μου είπα να εξαφανιστώ
έμεινα τελικά γιατί τα φώτα στα διόδια με ηρέμησαν 

δεν έβαλα να πιω κάτι δεν πήρα κανένα τηλέφωνο
είπα χωρίς δεκανίκια και σπασμωδικές κινήσεις
είπα είσαι μια απελπισία άσε μας
καλύτερα να κινείσαι με δεκανίκια είναι πιο εύκολο από το να γλιστράς 
αλλά ήταν πια αργά 
για δάκρυα ή για χαμόγελα ήταν πια αργά
για σπαραγμούς ήταν αργά 

κι όμως είπα κι απόψε θα νανουρίσω τα μωρά σας
πιο πολύ αυτά που ρίξατε για να συνεχισετε μια ζωή
εκείνα που δεν την έβγαλαν ως προτεραιότητα
εκείνα που δεν έχουν καν τάφο όπως τα όνειρα 

απόψε φοβάμαι να σε σκεφτώ
όταν παλεύεις με το θηρίο απλά δίνεις στο θηρίο αξία
θα ξυπνήσω το πρωί όλα θα είναι εντάξει
θα φτιάξω καφέ και μια ζεστή ατμόσφαιρα
θα σε διαλύσω σαν τους κόκκους του όπως το λιώνει το νερό από το βραστήρα

θα έρθει ο χειμώνας και μετά οι άνοιξη
θα ανθίζουν οι πασχαλιές κάτω από τη νεκρή γη
θα τραγουδάω την πόρτα ανοίγω το βράδυ
είναι Νοέμβρης ανοίγω επιτέλους το παράθυρο
σαν κακό αστείο πέρασες και απόψε και έφυγες

will you still...

πήγα σε εκθέσεις που ήθελαν να μου πουλήσουν από φιλία μέχρι μάλλινα κασκώλ, ήπια κοκτέιλ και χαμένα όνειρα και άγχη ντυμένα με βίντατζ σακάκια και ήρεμη, συγκαλυμμένη απελπισία,πήρα το μετρό και ταξί και βγήκα στο δρόμο με ένα ζευγάρι πέδιλα και στενοχωρήθηκα που άφησα την θαλπωρή ή όχι και τόσο θαλπωρή του διαμερίσματός μου ή του παιδικού μου δωματίου. 
έκανα κουβέντες χωρίς νόημα σε τουαλέτες θεάτρων σε κακές παραστάσεις με υπερτιμημένο καφέ και επαρχιακή μούχλα στα καλοχτενισμένα κεφάλια, κέρασα καφέδες και έναν ώμο περιφερόμενο για να κλάψουν, πήγα σε πάρτυ με βαρετές συζητήσεις και ακόμα βαρετότερους ανθρώπους και μίλησα περισπούδαστα για σκηνοθέτες που δεν έχω δει
είπα να τα πούμε και μου είπαν θα σε πάρω τηλέφωνο και είπα ναι και εννοούσα ίσως
φόρεσα ένα χαμόγελο και μια σφαίρα και γύρισα σπίτι με αγνώστους και είπα δεν ήταν τελικά και τόσο κακη ιδέα και άκουσα πως είμαι στρίγγλα και δυσπρόσιτη έφτιαξα τσάι και συμπάθεια και είπα τι ωραίο σπίτι, τι ωραία ζωή 
ενώ μάκραιναν τα νύχια μου κάτω από τις παλάμες ήπια και ζαλίστηκα και έφυγα με βιαστικές δικαιολογίες κατούρησα σε μπάνια που μύριζαν cif και ψεύτικα λουλούδια και αρωματικό χώρου βανίλια
κάπνισα σε μπαλκόνια αντικαπνιστών φανατικών που δεν νοιάστηκαν πολύ για τα ευαίσθητα πνευμόνια μου και είπα ωραία θέα έχετε και μου το είπαν και εμένα
τις νύχτες τραγουδούσα στον εαυτό μου will you still love me tomorrow
μετά τα τηλέφωνα λιγόστεψαν και τα χαμόγελα το ίδιο
έβαζα άρωμα στο μαξιλάρι σου και σε φώναζα σύντροφο στα αστεία, περίμενα το τηλέφωνό σου για να πάμε για έναν καφέ κάπου σε ένα παγκάκι και δεν ήρθε ποτέ
έστρωνα το καλό τραπεζομάντιλο για να είναι καθαρά όταν έρθεις επίσκεψη και είχα ζεστό γάλα με κανέλα και μοσχοκάρυδο, ξανατραγουδούσα το will you still love me tomorrow
δεν ήρθες, αλλά είναι ωραίο τραγούδι, όπως και να το κάνεις