νοέμβρης

δεν έχω να πω πολλές ωραίες ιστορίες από το παρελθόν μου
δεν πήγα διακοπές με φίλους δεν ξενύχτησα πολύ
στον ύπνο μου κρατούσα τα μωρά σας στην αγκαλιά μου και τους τραγουδούσα
ίσως να μην είμαι πολύ έξυπνη για σοβαρές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις

σου έγραψα μια φορά δεν απάντησες
δεύτερη είπα να μην απελπιστώ, είπα έτσι είναι η ζωή (πως να την αλλάξεις με μολύβι και χαρτί)
τρίτη είπα να ανησυχήσω αλλά καθησυχάστηκα , τράβηξα ένα λαγό από το καπέλο
έπλυνα το πρόσωπό μου για κάθε ενδεχόμενο
να είμαι καθαρή όταν έρθεις να μη με δεις να κλαίω
μετά είπα μα δεν κλαίω για σένα ούτε επειδή δεν έρχεσαι εσύ, πολύ αξία σου έδωσα
είπα θα τη βγάλουμε και απόψε πλάθοντας ιστορίες σαν ζυμάρι

μετά βγήκα στο δρόμο είχε πια νυχτώσει
είχα ξεχάσει το σακάκι μου γύρισα πίσω
έβαλα τα κλειδιά μου το πορτοφόλι μου είπα να εξαφανιστώ
έμεινα τελικά γιατί τα φώτα στα διόδια με ηρέμησαν 

δεν έβαλα να πιω κάτι δεν πήρα κανένα τηλέφωνο
είπα χωρίς δεκανίκια και σπασμωδικές κινήσεις
είπα είσαι μια απελπισία άσε μας
καλύτερα να κινείσαι με δεκανίκια είναι πιο εύκολο από το να γλιστράς 
αλλά ήταν πια αργά 
για δάκρυα ή για χαμόγελα ήταν πια αργά
για σπαραγμούς ήταν αργά 

κι όμως είπα κι απόψε θα νανουρίσω τα μωρά σας
πιο πολύ αυτά που ρίξατε για να συνεχισετε μια ζωή
εκείνα που δεν την έβγαλαν ως προτεραιότητα
εκείνα που δεν έχουν καν τάφο όπως τα όνειρα 

απόψε φοβάμαι να σε σκεφτώ
όταν παλεύεις με το θηρίο απλά δίνεις στο θηρίο αξία
θα ξυπνήσω το πρωί όλα θα είναι εντάξει
θα φτιάξω καφέ και μια ζεστή ατμόσφαιρα
θα σε διαλύσω σαν τους κόκκους του όπως το λιώνει το νερό από το βραστήρα

θα έρθει ο χειμώνας και μετά οι άνοιξη
θα ανθίζουν οι πασχαλιές κάτω από τη νεκρή γη
θα τραγουδάω την πόρτα ανοίγω το βράδυ
είναι Νοέμβρης ανοίγω επιτέλους το παράθυρο
σαν κακό αστείο πέρασες και απόψε και έφυγες