φτιάχνω τσάι με λεμόνι χωρίς ζάχαρη, το φλυτζάνι μου ζεσταίνει τα χέρια τις μέρες σαν αυτές, τις βροχερές. Κυριακή και κανένας δεν μπήκε ή δεν βγήκε από την πολυκατοικία, δεν άκουσα τα ασανσέρ να ανοιγοκλείνουν, τις πόρτες, τα κλειδιά να μπαίνουν στην εσοχή.
Δεν βγήκα για τσιγάρα για περίπατο για φαγητό να κατεβάσω τα σκουπίδια, ξύπνησα το πρωί και νόμιζα πως ήταν ακόμα βράδυ, σηκώθηκα με κόπο, έβαλα τα πόδια στο χαλί, τα ξανανέβασα πάνω στο κρεβάτι διστακτικά, μα σηκώθηκα και ήπια καφέ χωρίς να κοιτάω έξω, το τσαλακωμένο μου νυχτικό παραπονέθηκε, δεν σε κρατάω αρκετά ζεστή? δεν ένιωθα κρύο ή υγρασία, μόνο τη ζεστασιά μιας βροχερής Κυριακής μέσα σε σπίτια και καναπέδες και κουβέρτες ,ούτε ένα κακό όνειρο για απόψε, κάποιοι περιμένουν τα Χριστούγεννα. Φόρεσα μια ζακέτα, άνοιξα το παράθυρο να βγει ο κλειστός αέρας μιας νύχτας.
Μέχρι το τέλος της ημέρας δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο στο δρόμο, έστρωσα το τραπέζι μου και χαμογέλασα, οι μέρες με βροχή είναι χαρούμενες μέρες, μέρες που δροσίζουν τη γη και μας αναγκάζουν να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, για αυτό σε πολλούς δεν αρέσουν.
No comments:
Post a Comment