Jackie Collins...

i fuckin' worship you man!

και εκείνες τις μέρες

έμοιαζαν με κοχύλι, με εσωτερικό κοχυλιού, λαμπερό και αλμυρό, και η ζέστη κυριαρχούσε στο εσωτερικό του σώματός μου, και ανέβαινε η θερμοκρασία στο εσωτερικό των μηρών μου,

τραπεζάκια έξω που λέει και ο Σαββόπουλος, χαμηλώνω τα οδοφράγματά μου τις άμυνές μου, οι νύχτες έχουν μια γεύση σαν από σύκο, γινωμένο αυγουστιάτικο, black eyed dog, flower prints και gingham, μια γρατζουνιά ενθύμιο από τα βράχια, ο ίλιγγος στα μάτια μου, city sickness, δεν ξέρω πια τι μου θυμίζω, ένα όνειρο ίσως, μακρινό σχεδόν ξεχασμένο, κρύβομαι κάτω από τα σεντόνια μου και τα σημειώματα κάποιας εποχής, και ίσως να μοιάζω κι εγω σαν κοχύλι, ξεχασμένο στην άμμο, να περιμένω να με μαζέψουν τα παιδιά.

and the lovely heat

θέλω μια βόλτα στη θάλασσα

να νιώσω τις κρύες σταγόνες να κυλάνε πάνω μου

η αρμύρα στα μαλλιά μου να με μεθάει

με τα πράσινα νερά να με καλούν

ο βυθός, ο βυθός και οι σπηλιές

να σπάει σαν κρύσταλλο η ομορφιά

και μέσα μου να ξαναγεννιέται

δυο ψάρια κοντά στους μηρούς μου

και αυτή η θάλασσα της Μεσογείου μήτρα

anchorage

and in time
δεν ξέρω αν βρήκες καταφύγιο σε εκείνο το μέρος που έλεγαν Ανκορατζ
μπορεί και να ταν κοντά στη θάλασσα
γεμάτο από θαλάσσιες ανεμώνες
σε δέκα πυθμένες δίπλα σε αραχνιασμένες μάγισσες
ήρθαν και έφυγαν σαν ταμπάκο στα δόντια των προφητών
οι μοίρες
κοιμόμουν ξυπνούσα και ήταν τα ίδια όλα
χρώματα ψυχές καρποί
η σάπια ψυχή της Περσεφόνης
κοιμάται σε σιδερένια κρεβάτια
λυγίζει τα γυάλινά της δάχτυλα
καλεί τις μέλισσες να έρθουν πιο κοντά
να φτιάξουν αλησμόνητες κερήθρες
δεν ξέρω πια αν μου μοιάζω .
Κοιμόμουν ξυπνούσα
ο ίδιος θόλος στην οροφή
το γάλα στις χούφτες σου
αυτά τα φθαρμένα κρίνα στα μαλλιά σου.

οι λευκές μου νύχτες

οι λευκές μου νύχτες σαν τον Αρχάγγελο στη Σιβηρία

ήμασταν πολύ νέοι της έλεγε δε θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε

μια μπεζ γυναίκα

δέρμα, χείλη, μάτια

ίσως παλιά να 'ταν ηθοποιός, ίσως και όχι,

ξεχώριζαν τα χέρια της είχε αίμα στα νύχια

στη φαντασία της ξέσκιζε τις σάρκες του

τα αμέτρητά της θέλω

εκείνο το λευκό φουστάνι για να κάνει βόλτα στην προκυμαία

τα μακριά μαλλιά που είχε κάποτε

τα ροζ της μάγουλα

τις νύχτες ζεσταίνεται από αδέσποτες καρδιές.

Δεν ξέρει αν έχει αγαπήσει.

Είδε κάτι λουλούδια μια φορά, σε ένα μέρος άγονο

ίσως και αυτό να είναι ευτυχία σκέφτηκε

να υπάρχεις σε ακατάλληλες συνθήκες, να ριζώνεις

υπάρχει σαν την αλμύρα, στέκεται.

Τις νύχτες ζεσταίνει ανάμεσα στα πόδια της ένα περίστροφο.

και οι μέρες στην αθήνα

καμιά φορά είναι γκρίζες καμιά φορά είναι ηλιόλουστες, ντύνομαι ακατάλληλα τις περισσότερες φορές, αυτοκίνητα που περνούν, Χατζιδάκης και το Καταραμένο Φίδι, ακούσατε ακούσατε, βαρέθηκα να μην έχω έμπνευση, βαρέθηκα να είμαι μούσα, σαμπουάν μέντας και καφές τα πρωινά, μου αρέσει αυτό το κρύο νερό, τραγούδια παλιά του Τσιτσάνη, όλοι οι πόροι του σώματός μου είναι ζωντανοί, σε ψάχνω.

Τα φορέματά μου στη ντουλάπα, θέλω να τα φορέσω και να στροβιλιστώ ακούγοντας Σοστακόβιτς και Ραβέλ, και κάτι παλιά τραγούδια του Σουγιούλ, και κάτι παλιά της Βέμπο, αυτή η φωνή η τόσο όμορφη που δεν ξέρεις καν αν υπήρξε στα αλήθεια, και να κοιτάς τα άσπρα μου μαλλιά και να σου λέω, έτσι είναι, δεν πειράζει .

περνάει ο καιρός

και γύρω μου βλέπω χρώματα, και λευκά φορέματα και πλακόστρωτα, έχω μια σιωπή, είμαι θύτης ή θύμα, σουρουπώνει στην καρδιά μας, το κρεβάτι μου είναι καράβι, αρχίζουν τα γυμνά μπράτσα και οι απάνθρωπες ζέστες, δεν ξέρω τι να κάνω πρώτα, μια ζαλάδα στην εξώπορτα, θυμάμαι κάτι λόγια, κάτι χειρονομίες, τα νευρικά μου όνειρα το νευρικό μου σώμα, είχαν έρθει κάποτε κάτι απογεύματα, καθαρίζω σιωπηλά το πρόσωπό μου, κοιτάζω τα χέρια μου σαν ξένα, δεν ξέρω αν τρομάζω στη σιωπή, το ζεστό μου γάλα το βράδυ και τα υγρά μου σεντόνια, οι υγρές μου μέρες πάνω στο δέρμα μου,το κρεβάτι μου καράβι.

μάης

" και ήταν του Μάη το πρόσωπο,

το σκίρτημα του κάμπου "

Πάντα όταν έρχεται ο Μάης, θυμάμαι το Φελλίνι μαζί με τη Τζουλιέτα Μασίνα...