οι λευκές μου νύχτες σαν τον Αρχάγγελο στη Σιβηρία
ήμασταν πολύ νέοι της έλεγε δε θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε
μια μπεζ γυναίκα
δέρμα, χείλη, μάτια
ίσως παλιά να 'ταν ηθοποιός, ίσως και όχι,
ξεχώριζαν τα χέρια της είχε αίμα στα νύχια
στη φαντασία της ξέσκιζε τις σάρκες του
τα αμέτρητά της θέλω
εκείνο το λευκό φουστάνι για να κάνει βόλτα στην προκυμαία
τα μακριά μαλλιά που είχε κάποτε
τα ροζ της μάγουλα
τις νύχτες ζεσταίνεται από αδέσποτες καρδιές.
Δεν ξέρει αν έχει αγαπήσει.
Είδε κάτι λουλούδια μια φορά, σε ένα μέρος άγονο
ίσως και αυτό να είναι ευτυχία σκέφτηκε
να υπάρχεις σε ακατάλληλες συνθήκες, να ριζώνεις
υπάρχει σαν την αλμύρα, στέκεται.
Τις νύχτες ζεσταίνει ανάμεσα στα πόδια της ένα περίστροφο.
No comments:
Post a Comment