και εκείνες τις μέρες

έμοιαζαν με κοχύλι, με εσωτερικό κοχυλιού, λαμπερό και αλμυρό, και η ζέστη κυριαρχούσε στο εσωτερικό του σώματός μου, και ανέβαινε η θερμοκρασία στο εσωτερικό των μηρών μου,

τραπεζάκια έξω που λέει και ο Σαββόπουλος, χαμηλώνω τα οδοφράγματά μου τις άμυνές μου, οι νύχτες έχουν μια γεύση σαν από σύκο, γινωμένο αυγουστιάτικο, black eyed dog, flower prints και gingham, μια γρατζουνιά ενθύμιο από τα βράχια, ο ίλιγγος στα μάτια μου, city sickness, δεν ξέρω πια τι μου θυμίζω, ένα όνειρο ίσως, μακρινό σχεδόν ξεχασμένο, κρύβομαι κάτω από τα σεντόνια μου και τα σημειώματα κάποιας εποχής, και ίσως να μοιάζω κι εγω σαν κοχύλι, ξεχασμένο στην άμμο, να περιμένω να με μαζέψουν τα παιδιά.