συγχώρεση κλπ

και δεν είναι αυτό το οξύμωρο της μουντάδας του Μαιου, που αντί για λεμονάδες και ποτά ακόμα φτιάχνεις τσάι και ακούς τον ήχο του βραστήρα και κόβεις το λεμόνι με υπομονή ως το λαιμό, ως το λαιμό και δεν ξέρω τι θα φέρει ένα τσακ παραπάνω, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα φέρει αυτό το παραπάνω, δεν είναι που τα ρούχα σου είναι στο νιπτήρα και δεν μπορείς να αποφασίσεις τι να κάνεις,γιατί δεν έχεις όρεξη να πλένεις αλλά δεν έχεις το κουράγιο να τα βάλεις στο πλυντήριο γιατί είσαι τόσο κουρασμένη και απλά ανάβεις ένα τσιγάρο ακόμα στο μπάνιο και λες ας περιμένει λιγο ακόμα και η αξιοπρέπειά μου και η ανωτερότητά μου γιατί αυτά και αν με έχουν κουράσει και είσαι πολύ μεγάλη να πάρεις τη μαμά σου και να πεις θέλω να μου φτιάξεις τσάι όπως παλιά και να με σκεπάσεις αλλά δε μπορώ να σου πω αυτά που έχω να σου πω θα σε τρομάξω και μετά φοβαμαι όταν εσύ κλαις
και ακούς τσιτσάνη και λες κι εσύ τι σήμερα τι αύριο τι τώρα,δένεις τη σακούλα με τα σκουπίδια για να την κατεβάσεις θα προτιμούσες να την κλωτσήσεις με νεύρα αλλά πλένεις τα χέρια σου και βάζεις μια καινούρια, τι σήμερα τι αύριο τι τώρα ας παραδεχτούμε πως είμαστε μόνοι και ψάχνουμε σχεδίες, ας παραδεχτούμε πως ζηλεύουμε τις ομορφότερες γυναίκες και πως θέλουμε μια καλύτερη ζωή,κάτι άλλο εκτός από αυτό, αυτό που νιώθουμε τώρα που είναι γλιστερό σαν μαλάκιο και πικρό, πικρό σαν τη θλίψη του έρωτα που χάθηκε, ας παραδεχτούμε πως συγχωρούμε τους άλλους μα ποτέ τον εαυτό μας

δέντρα

καθε βραδυ μόνη μου τραγουδάω τη συννεφιασμένη Κυριακή, ανεβάζω το διακόπτη του μπάνιου τα ράφια είναι πλαστικά και ευτελή και το φως με χλωμαίνει,συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου, λέω καθημερινά πράγματα στο τηλέφωνο, τετριμμένα, βγήκαν οι ρίζες πάλι και βαριέμαι, κι όμως στα πεζοδρόμια τα απογεύματα είμαι ευτυχισμένη κάπως, χαμογελάω και ίσως να μην το καταλαβαίνω.
μικρή νόμιζα πως είμαι μάγισσα και προκαλώ το κακό.
μπορεί να είμαι και ακόμα.
περιμένω να με ρωτήσεις που έκαψα το χέρι μου αν έβαλα betadine να προσέχω επιτέλους με τα καψίματα μα εσύ με καις θέλω να απαντήσω εσύ και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό μου λες πάλι να ίδια συζητάμε σηκώνω τους ώμους
θέλω να πω είμαι πολυ κουρασμένη τα πόδια μου δεν με κρατάνε  μα λέω είμαι γερή σαν δέντρο μερικά ζουν για χρόνια σταθερά θέλουν να αγγίξουν τον ουρανό ίσως και να είναι πιο όμορφα έτσι μονότονα και σκεφτικά.κανένα δέντρο δεν μοιάζει με άλλο.και καίγονται όμορφα σαν εμένα,κάπως.
και έτσι ίσως να γίνομαι λιγότερο κακιά λιγότερο χολή λιγότερο λάσπη λιγότερο ύποπτη

διαδρομές

και ίσως το πρόβλημα να είναι πως πάντα γυρνάς,γυρνάς πίσω, μπαίνεις με τις σκισμένες σου τσάντες στο σπίτι και λες ουφ, κάνεις έναν καφέ που έχει γεύση ασβέστη,αφηρημένα βγαίνεις στο μπαλκόνι και λες πως μαζεύτηκε πάλι η σκουριά, κανονίζεις ραντεβού με γιατρούς και πας σε υπηρεσίες
και στο κεφάλι σου η ίδια απορία και αυτή η πίκρα στο στόμα. μερικοί άνθρωποι ίσως και να μην γίνουν χαρούμενοι. μπορεί να είμαι και από αυτούς.μπορεί να με θες και εσύ έτσι.ίσως.
να θες να είμαι θλιμμένη για να νιώθεις εσύ υπέυθυνος, να ξέρεις πως είμαι πάντα στο σπίτι να μην με γνωρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι να είμαι ένα δακρυσμένο μυστικό ένα μεγάλο ερωτηματικό ένα αίνιγμα μόνο δικό σου να το λύνεις να το δένεις μόνο εσύ να ξέρεις μόνο εσύ τα καρώ τραπεζομάντιλά μου τα απορρυπαντικά μου το σφουγγάρι μου τα ραγισμένα μου φλυτζάνια.και τον καφέ που έχει γεύση ασβέστη.
και σου αρέσει που θυμώνω και κοιμάμαι θυμωμένη.
μα i rise σκέφτομαι στο μπαλκόνι.γίνομαι ψηλότερη και χλωμότερη βλέπω πάνω από τους δρόμους. και στις πόλεις και στη γκριζάδα, στον ανελέητο ήλιο, στα κατεβασμένα στόματα, ίσως και να περιφέρεις τη θλίψη σου σαν παράσημο γενναιότητας, η θλίψη μου, η δική σου, η θλίψη των δικών σου ανθρώπων μαζεμένη φωλιασμένη σε ένα στόμα, σε μια καρδιά, σε ενα στέρνο.

κηλίδες χρώματος ιωδίου

σπίτι με ανακατωμένα συρτάρια και περσινή άμμο και κοχύλια στις τσάντες-κάνω την απασχολημένη με τα συρταρια μου και τις ντουλάπες ακούγοντας λειτουργίες κάθε απόγευμα και πίνοντας μπαγιάτικα τσάγια.μετά ντύνομαι και κατεβαίνω για να χαμογελάσω σε κάποιον.σε οποιονδήποτε.
φουσκώνω τα μαλλιά μου και βάφομαι σαν την ισμήνη του ρίτσου-για να κρατηθώ στη γη βαραίνομαι με ρούχα,για κανέναν άλλο λόγο.
ο κόσμος είναι κακός ακούω από παρέες.κοιτάω πίσω από τον ώμο μου και βλέπω τη μορφή σου στα μαύρα-αντίθεση με τις λευκές σου τρίχες.θα ήθελα να με δεις με τη λευκή μου μπλούζα και την μπεζ ριγέ μου φούστα-μοιάζω με ανάμικτο παγωτό έτοιμο για φάγωμα μα εσύ δε με θες και είναι κρίμα. 
που να είσαι άραγε? με μια καινούρια αγάπη, ξαπλωμένος μαζί της σε τσαλακωμένα σεντόνια? μόνος με αντίπαλο έναν καθρέφτη χτυπώντας μνήμες?
είμαι χαρούμενη λέω,είμαι χαρούμενη και σχεδόν το πιστεύω.αυτό το σχεδόν που κάνει όλη τη διαφορά.σχεδόν ερωτευμένη και σχεδόν νέα.σχεδόν όμορφη και σχεδόν υγιής-αν και απλώνεσαι καμιά φορά σαν κηλίδα σε ενα μεγάλο μέρος του μυαλού μου και με θολώνεις-χρώματος του ιωδίου που θεραπεύει και βάφει,βάφει τις ίνες του μυαλού και κιτρινίζει με το χρόνο.
 

περιγραφές ανθρώπων, Ι

απότομα ζέστανε και δεν ξέρει πως να το πει δυνατά.Καλοκαίριασε, μεγάλωσε η μέρα? Πως γίνεται να έχεις τη λέξη στη γλώσσα και να μην μπορείς να βγάλεις αυτό που θες να πεις?
Θέλω να πάω στη θάλασσα και ας μην ξέρω να κολυμπάω ίσως. 
Επίσης θέλει να πει, είμαι μια μεγάλη γυναίκα. Ζηλεύω τις κοπέλες που χαζολογούν στα μαγαζιά με τα φτηνοραμμένα ρούχα από ασιάτες ράφτες. Ζηλεύω τα κορίτσια με τα ανοιξιάτικα φουστάνια και τα κόκκινα νύχια στα ιντελλεκτουέλ καφέ που πασάρουν τζαζ και ψεύτικη σπιτική ατμόσφαιρα με γλυκά από κέτερινγκ.
Φοιτήτριες, άνεργες που σουλατσάρουν με τα αγόρια τους, μαθήτριες, σχεδιάζουν διακοπές σε εξοχικά φίλων και με κοροιδεύουν. όχι πως μου δίνουν ιδιαίετερη σημασία δηλαδή,αλλά βλέπουν μια γυναίκα κακοχτενισμένη με κραγιόν που δεν την κολακεύει αλλά το χρώμα της αρέσει και το φοράει έτσι κι αλλιώς και πόρους γεμάτους λίπος ας μην το συζητάμε άλλο ας συγκεντρωθούμε στα θετικά
ακόμα και η φαρμακοποιός μου με λυπάται όταν αγοράζω τα ταβόρ θέλει να μου δώσει δείγματα από κρέμες τα παίρνω και τα χαρίζω στο κοριτσάκι εκείνου που καθαρίζει τις σκάλες και την φέρνει μαζί είναι τεσσάρων χρονών της λέω πάρε να κάνεις μπάνιο την κούκλα σου της είπε ευχαριστώ κυρία.
κυρία.
αχ δεν ξέρεις ακόμα τι πάει να πει ανεκπλήρωτος έρωτας θέλει να της πει να τον περιμένεις πλυμένη χτενισμένη με την κολώνια που φορούσε η μάνα της πριν πεθάνει και της άφησε να καθαρίζεις βεράντες για να πιειίτε τον καφέ σας και να μην έρχεται να λέει κάποια άλλη φορά θα σε δω για ώρα δεν θέλω να σε βλέπω έτσι στα βιαστικά
πάρε κοριτσάκι μου τα βραχιολάκια που θα έδινα στο βαφτιστήρι μου, αν μου ζητούσαν να βαφτίσω ένα παιδάκι θέλει να πει πες στον μπαμπά σου να σε πάει στη θάλασσα να σε μάθει να κολυμπάς να σε βάλει να περπατήσεις σε άμμο και βότσαλα να μην γνωρίσεις ανεκπλήρωτο έρωτα και ανεκπλήρωτη φιλία να μην είναι η μόνη γνωστή σου η φαρμακοποιός σου 
να χαιδέψεις κάποιου το μάγουλο και να σου λέει δεν σε χορταίνω είσαι το λιμάνι μου και άδεια,άδεια κλισέ και να χαίρεσαι.να χαίρεσαι πολυ.