διαδρομές

και ίσως το πρόβλημα να είναι πως πάντα γυρνάς,γυρνάς πίσω, μπαίνεις με τις σκισμένες σου τσάντες στο σπίτι και λες ουφ, κάνεις έναν καφέ που έχει γεύση ασβέστη,αφηρημένα βγαίνεις στο μπαλκόνι και λες πως μαζεύτηκε πάλι η σκουριά, κανονίζεις ραντεβού με γιατρούς και πας σε υπηρεσίες
και στο κεφάλι σου η ίδια απορία και αυτή η πίκρα στο στόμα. μερικοί άνθρωποι ίσως και να μην γίνουν χαρούμενοι. μπορεί να είμαι και από αυτούς.μπορεί να με θες και εσύ έτσι.ίσως.
να θες να είμαι θλιμμένη για να νιώθεις εσύ υπέυθυνος, να ξέρεις πως είμαι πάντα στο σπίτι να μην με γνωρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι να είμαι ένα δακρυσμένο μυστικό ένα μεγάλο ερωτηματικό ένα αίνιγμα μόνο δικό σου να το λύνεις να το δένεις μόνο εσύ να ξέρεις μόνο εσύ τα καρώ τραπεζομάντιλά μου τα απορρυπαντικά μου το σφουγγάρι μου τα ραγισμένα μου φλυτζάνια.και τον καφέ που έχει γεύση ασβέστη.
και σου αρέσει που θυμώνω και κοιμάμαι θυμωμένη.
μα i rise σκέφτομαι στο μπαλκόνι.γίνομαι ψηλότερη και χλωμότερη βλέπω πάνω από τους δρόμους. και στις πόλεις και στη γκριζάδα, στον ανελέητο ήλιο, στα κατεβασμένα στόματα, ίσως και να περιφέρεις τη θλίψη σου σαν παράσημο γενναιότητας, η θλίψη μου, η δική σου, η θλίψη των δικών σου ανθρώπων μαζεμένη φωλιασμένη σε ένα στόμα, σε μια καρδιά, σε ενα στέρνο.