σπίτι με ανακατωμένα συρτάρια και περσινή άμμο και κοχύλια στις τσάντες-κάνω την απασχολημένη με τα συρταρια μου και τις ντουλάπες ακούγοντας λειτουργίες κάθε απόγευμα και πίνοντας μπαγιάτικα τσάγια.μετά ντύνομαι και κατεβαίνω για να χαμογελάσω σε κάποιον.σε οποιονδήποτε.
φουσκώνω τα μαλλιά μου και βάφομαι σαν την ισμήνη του ρίτσου-για να κρατηθώ στη γη βαραίνομαι με ρούχα,για κανέναν άλλο λόγο.
ο κόσμος είναι κακός ακούω από παρέες.κοιτάω πίσω από τον ώμο μου και βλέπω τη μορφή σου στα μαύρα-αντίθεση με τις λευκές σου τρίχες.θα ήθελα να με δεις με τη λευκή μου μπλούζα και την μπεζ ριγέ μου φούστα-μοιάζω με ανάμικτο παγωτό έτοιμο για φάγωμα μα εσύ δε με θες και είναι κρίμα.
που να είσαι άραγε? με μια καινούρια αγάπη, ξαπλωμένος μαζί της σε τσαλακωμένα σεντόνια? μόνος με αντίπαλο έναν καθρέφτη χτυπώντας μνήμες?
είμαι χαρούμενη λέω,είμαι χαρούμενη και σχεδόν το πιστεύω.αυτό το σχεδόν που κάνει όλη τη διαφορά.σχεδόν ερωτευμένη και σχεδόν νέα.σχεδόν όμορφη και σχεδόν υγιής-αν και απλώνεσαι καμιά φορά σαν κηλίδα σε ενα μεγάλο μέρος του μυαλού μου και με θολώνεις-χρώματος του ιωδίου που θεραπεύει και βάφει,βάφει τις ίνες του μυαλού και κιτρινίζει με το χρόνο.
No comments:
Post a Comment