αστέρι του βοριά

μέσα σε κραγιόν που έχει τίτλο first bite. Χωρίς μουσική και τραγούδια. Ίσως καμιά βόλτα με φίλους και ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι. Βιομηχανικές περιοχές με πανάκριβα ρούχα σχεδιαστών στο πλάι και αγάλματα σε καθολικές εκκλησίες. Ματώνουν απ'τα μάτια και η Παναγία θηλάζει το Χριστό, το ένα στήθος γυμνό, στο προσφέρω.
Δεν υπάρχω.
Εξατμίστηκα στα σύννεφα και έλιωσα σαν τον πάγο το πρωί. Δεν είσαι η σωτηρία μου αλλά είσαι κάτι.
Δεν υπάρχουν θάλασσες, κύματα και ρομαντικά τραγούδια. Δεν υπάρχουν ωραία δείπνα παρά μόνο τσιμπολογήματα στην κουζίνα και τα άπλυτα της προηγούμενης μέρας.
Δεν είμαι στην αγκαλιά σου. Είμαι παραίσθηση. Είμαι η γυναίκα με τα σκασμένα χείλια στις αίθουσες αναμονής. Εκείνη που δεν ήταν ποτέ αντικείμενο ηδονής, αλλά αντικείμενο προσβολών. Και δε με νοιάζει και θέλω να φωνάξω μα δεν έχει νόημα και αυτό πονάει πιο πολύ ακόμα. Και άλλος ένας καφές στον αποστειρωμένο αέρα.
Χάνομαι μέσα σε σύννεφα ροζ πούδρας και η Τσέρυ δεν υπάρχει.