κι όμως τα βράδια..

ήρθε ο κρύος βοριάς και με καλημέρισε. Στις Κυκλάδες δεν μιλούν στα καφενεία σκυμμένοι πάνω από ένα φλυτζάνι. Κοκκινίζουν τα μάγουλα, πέφτουν τα φύλλα σαν δερβίσηδες.
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα γεράνια. Ότι χρώμα και να είχαν. Αντιπαθητική μυρωδιά, ξινή.
Είναι νωρίς για ένα κονιάκ;
Σαπουνάδες στο μπάνιο από το πρωινό μου ντους. Θυμάμαι το καλοκαίρι και εκείνη τη μέρα που κάναμε μπάνιο στη συννεφιά και κρύωνες. Και εγώ σου έλεγα, λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα.
Σήμερα δεν έχω όρεξη να βάλω τη μάσκα μου. Θα μείνω έτσι μέσα στους υδρατμούς, περιπλανώμενη. Θα χαιδεύω τη μνήμη σου. Θα ανάψω τα κεριά μου. Θα κοιτάξω το απέναντι σπίτι από το παράθυρο της κουζίνας. Μπορεί και να τους χαιρετήσω.
Κι όμως τα βράδια...