skin

βλέπω τον εαυτό μου να

καθρεφτίζεται στο δέρμα σου

και με τρομάζει αυτό που αντικρύζω

ηλιόλουστες μέρες

είναι ωραία καμιά φορά στα εμπορικά κέντρα

εσπρέσσο στο ψηλό σκαμπώ παιδιά γυρνάνε κρατώντας τεράστια γλυφιτζούρια

αγοράζω μικροπράγματα,σαπούνια,νήμα κ επιδέσμους

καραμέλες για το βήχα

ζεσταίνομαι πάμε στη σκια

είναι ωραία να κάνεις γενική στη ντουλάπα

διπλώνω και ξεδιπλώνω μάλλινες ζακέτες

ήταν ωραία το Σάββατο να βλέπω το Γιάννη Ξανθούλη

να λέει πως θα θελε επιλεκτική μνήμη

για λαγνεία και για κήπους,το μονωτικό πράσινο

σκέφτομαι μεθοριακούς σταθμούς και πολύχρωμες ομπρέλες

γουργουρίζει το πλυντήριο η μάνα μου κοιμάται με την εφημερίδα στο δεξί της χέρι

σβήνω το τσιγάρο

πόσο λυπάμαι τα χρόνια που φύγαν χαμένα

που δεν είδα ζωντανά τη Βέμπο

πάνω σε ένα καράβι

σε μια θεατρική σκηνή κι εγώ με ένα παλτό τριμμένο

να χώνω τα χέρια μου στις τσέπες σου για να ζεσταθώ

κυριακές χαμένες

δεν θέλω ρεαλισμό θέλω μαγεία έλεγε η Μπλανς Ντιμπουά

και η θερμοκρασία παίζει κουτσό πάνω στο σώμα μου

με αποσυντονίζουν οι φωνές

είναι ωραία της Κυριακής τα πρωινά έτσι σιωπηλά

ανοίγω τα πατζούρια μου ζεσταίνει ο ήλιος τις βλεφαρίδες

μυρίζουν τα χέρια σαπούνι από το πρωινό μπάνιο

άνθρωποι χουζουρεύουν στο κρεβάτι

τόνοι από εφημερίδες

ωραίες που είναι οι Κυριακές μετά την εκκλησία

τι δαιμονικό που ήταν εκείνο το κορίτσι στην Εξιλέωση

δε θέλω ρεαλισμό,θέλω μαγεία

ταξίδι

που πάνε άραγε τα μωρά που δεν έμειναν εννέα μήνες μέσα στη μήτρα της μητέρας τους και αποφάσισαν να πάνε κάπου αλλού;υπάρχει ένα μέρος που περιμένουν μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα για να τα δεχτεί ο κόσμος;

μέσα στα αποστειρωμένα χειρουργεία χύνουν κρυφά δάκρυα μερικές μανάδες,άδεια πια η κοιλιά τους,με μια δυσκολία στο βάδισμα και σύντροφοι αμίλητοι και μπερδεμένοι

σε άλλα δωμάτια πάνε λουλούδια και γλυκά και δώρα

αγόρασαν μερικά μωρουδιακά τώρα θα μείνουν στο συρτάρι,να περιμένουν σαν σε ραντεβού

δεν ξέρω αν ήταν αγόρι ή κορίτσι τελικά

θέλω να βάλω αυτό το κόκκινο φόρεμα και να ξεφύγω από αυτά όλα

μα δεν είναι και τόσο εύκολο

στα παλιά μεταλλεία

βούλιαζα σιγά σιγά στα βράχια και διάβαζα ένα σημείωμα

δικό σου με κωδικούς αριθμούς

δεν ξέρω αν με έσωσαν

το μέρος που μεγάλωσα είχε αλλάξει και οι άνθρωποι δεν είχαν που να περπατήσουν

η θάλασσα όμως ήταν ίδια καθάρια και κρυστάλλινη

σαν το σώμα σου το αγγελικό

τα πόδια μου βούλιαζαν στο πέλαγο μια πέτρα πλήγωνε την πλάτη

το αιμα έσμιγε με τους αχινούς τα φύκια τις πεταλίδες

κι εσύ μακρινός ξεχασμένος σε σειρήνες με ακουγες να κλαιω και δεν κινούσες.

canned peaches

πόσο μου έλειψαν τα ροδάκινα

παγωτό πες μελπά με σαντυγί

δαντέλες σκισμένες στον ποδόγυρο

σου άναψα ένα κερί στη Νίσυρο

στη Σύμη στην Ιθάκη

σε παρακάλεσα να υπάρξεις

χάραξα το όνομά μου στο χιόνι έλιωσε

φόρεσα το μάλλινό σου πουκάμισο

βγήκε ο Τειρεσίας στον ώμο είπε δεν υπάρχω

με μια κλωστή τον έπνιξα

ξαναγεννήθηκα ο ομφαλός της γης εύφορος

έσπειρα θέρισα

πνιγμένος στο χιόνι ο κάτω κόσμος

και η Περσεφόνη χαμένη

κοιμήθηκα στον ώμο σου το στρεβλωμένο

σε αναζήτησα στις ρίζες του δέντρου

με έπνιξαν οι καλικάντζαροι

Οι μέρες και οι νύχτες

η σκόνη μου θυμίζει πια ποια είμαι
παιχνίδια και φωτογραφίες
ποιήματα και κιτρινισμένα φεγγάρια

τι να σου προσφέρω για να με αγαπάς

βιβλία με σκληρά εξώφυλλα ταξίδια στη Βιέννη
σταχτοδοχεία γεμάτα γόπες
μπουκάλια γεμάτα πράσινα υγρά και αφιόνι

τι να σου προσφέρω για να με αγαπάς
χαράζω το τζάμι
όπιο στρυχνίνη

δέκα χιλιάδες κοράκια στο κυπαρίσσι
σκεπάσου θα κρυώσεις
δυο χέρια ματωμένα στην πόρτα
τα δοχεία της σπονδής

long way from home

ο ήλιος μετά από μέρες

βάφτηκε κίτρινος

περιμένει ένα παιδικό τραγούδι

η αναπνοή του έρωτα σαν μαλλί της γριας

ροζ και γαλάζιο σε υπαίθρια πανηγύρια

aquamarine eyes

dry champagne

velvet ink

οι λύκοι μέσα στο χιόνι πεθαίνουν

κουφάρια σπαρμένα πάνω σε κορμούς

οδοντοστοιχίες οπλές μητρικό γάλα

έτρωγαν απ'τα χέρια μου υπάκουοι στη βουλή μου

προχτές μια αυτοκτονία στο Σηκουάνα

πιάστηκα στα κάγκελα έβαλα τα πόδια στο κιγκλίδωμα

δε μου έγραψες ακόμα.

C

Από τα δάχτυλα των ποδιών μέχρι τις ρίζες των μαλλιών μέσα στο κρύο ανατριχιάζω

σε ευχαριστώ

the wind it bit bitter

Κάνει κρύο και ακόμα νιώθω πως λιώνω από τη ζέστη.Αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου,τα πόδια μουδιασμένα,ο αέρας φυσάει ρίχνει τις γλάστρες,χαμομήλι στο φλυτζάνι.

Παιδί αγαπούσα τα Σάββατα τώρα δεν ξέρω τι να τα κάνω,γεμίζω τη μπανιέρα και σκέφτομαι,ακούω τον αέρα να χτυπάει το τζάμι.

Ο αέρας μου δαγκώνει το μπράτσο και δεν το αφήνει σαν πιράνχας,τα μάτια μου κλείνουν και δε μπορώ να σηκωθώ απ'το κρεβάτι.

Μου έλειψες.Αλλά πιο πολύ,μου έλειψα εγώ.

the mean reds

με κυκλώνουν ηλιακτίδες και κόκκινες σταγόνες.

το κρεβάτι μου ακόμη άδειο και ο ύπνος διακεκομμένος τις μικρές ώρες,ξεσκονίζω και βάζω σε τάξη χαρτιά και μπουκάλια,δεξιά το faber nr2,αριστερά οι κόλλες Α4,η ατζέντα μπροστά,τάξη στο ντουλάπι με τα φάρμακα,advil,ponstan,betadine,hansaplast,baby aspirin,vicks,nyquil,φυσικός ορός,lysopaine,ronal,mucosolvan,visine.

Το κατακάθι του καφέ στις γλάστρες,σελιδοδείκτες από δω και εκεί και συνδετήρες,τόση,τόση σκόνη,το αίμα τρέχει στα πόδια μου,τρώω με μεγάλες μπουκιές τσιζκεικ βατόμουρο,τα μάτια μου θολώνουν.

Κρατιέμαι γερά από αναμνήσεις,είναι μακριά το tiffany's,i have the mean reds i have the mean reds and not even the wardrobe to prove it,η ηρεμία μακρινό όνειρο,το στομάχι κόμπος,είμαι τόσο κουρασμένη,τα πόδια μου κουρασμένα,μοιάζουν σα να λένε,μέχρι εδώ,μέχρι εδώ για σήμερα.

Ladybird ladybird

Νιώθω ξανά τις γεύσεις,το γάλα,το κέικ με καρύδια.'Οταν ήμουν παιδί νόμιζα πως τα καρύδια ήταν μαγικά και δεν έπρεπε να τα σπάμε,η ψιχα τους απόκοσμη,κιτρινόλευκη,εύθραυστη,να πλάθεται,να λεκιάζει,να τιμωρεί.

Ήταν ωραία την Κυριακή το πρωί.Έπαιζα μέσα σε βαμβακερές φούστες με χοντρό ύφασμα,άλλαζα πουκάμισα με στρογγυλούς γιακάδες,με χαιρετούσαν πίσω απ'το τζάμι.Τα υφάσματα είναι ένας κόσμος.Τυλίγομαι και ξεχνάω.Σκέφτομαι ροδοζάχαρη και ζουμερά ροδάκινα.το βράδυ ζεστό γάλα και μπισκότα.

Ονειρεύομαι καταρράκτες.Βουτάω μέσα τους,επιπλεω στη λίμνη και ξαναγεννιέμαι.