που πάνε άραγε τα μωρά που δεν έμειναν εννέα μήνες μέσα στη μήτρα της μητέρας τους και αποφάσισαν να πάνε κάπου αλλού;υπάρχει ένα μέρος που περιμένουν μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα για να τα δεχτεί ο κόσμος;
μέσα στα αποστειρωμένα χειρουργεία χύνουν κρυφά δάκρυα μερικές μανάδες,άδεια πια η κοιλιά τους,με μια δυσκολία στο βάδισμα και σύντροφοι αμίλητοι και μπερδεμένοι
σε άλλα δωμάτια πάνε λουλούδια και γλυκά και δώρα
αγόρασαν μερικά μωρουδιακά τώρα θα μείνουν στο συρτάρι,να περιμένουν σαν σε ραντεβού
δεν ξέρω αν ήταν αγόρι ή κορίτσι τελικά
θέλω να βάλω αυτό το κόκκινο φόρεμα και να ξεφύγω από αυτά όλα
μα δεν είναι και τόσο εύκολο
6 comments:
8-O
λεω να μην σκίζουμε τις ζωές μας δημοσίως...τι θα λεγες?
β612,?
violila,ήταν μια αντίδραση σε μια ιστορία που άκουσα..
Ναι... ήρθα απρόσκλητος και δεν είπα ούτε μια καλησπέρα.
Το σχόλιο που άφησα ήταν επιφώνημα έκπληξης και θαυμασμού.
Εξακολουθώ να μην έχω πει μια καλησπέρα...
...καλησπέρα λοιπόν.
mporei να σ εχω κουρασει με τα γραπτά μου ,αλλά σήμερα μιλώντας με δροσερούς ανθρώπους ξαναμπηκα στα ταρταρα των σχεσεων ενω με τα ξεσκισματα της ψυχής την αλήθεια που έχει πόνο εξιλεώνομαι ξεκουράζομαι .ξεκουράζομαι με την αλήθεια και τίποτα άλλο.θα μου πεις ποιαν αληθεια..και τι ειναι τελικά αλήθεια..πόσες φορές αναρωτιόμαστε γιατί δεν ανήκουμε σ αυτούς τους γελαστούς ανθρώπους...μην με παρεξηγείς έχω ημικρανία ,είχε πολύ άνοιξη στο Παρίσι αναπάντεχη και νοσταλγία για την αγάπη
σε ευχαριστώ β612
βιολίλα δεν με έχεις κουράσει μη φοβάσαι την αλήθεια δε θα σε απογοητεύσει ποτέ
Post a Comment