Νιώθω ξανά τις γεύσεις,το γάλα,το κέικ με καρύδια.'Οταν ήμουν παιδί νόμιζα πως τα καρύδια ήταν μαγικά και δεν έπρεπε να τα σπάμε,η ψιχα τους απόκοσμη,κιτρινόλευκη,εύθραυστη,να πλάθεται,να λεκιάζει,να τιμωρεί.
Ήταν ωραία την Κυριακή το πρωί.Έπαιζα μέσα σε βαμβακερές φούστες με χοντρό ύφασμα,άλλαζα πουκάμισα με στρογγυλούς γιακάδες,με χαιρετούσαν πίσω απ'το τζάμι.Τα υφάσματα είναι ένας κόσμος.Τυλίγομαι και ξεχνάω.Σκέφτομαι ροδοζάχαρη και ζουμερά ροδάκινα.το βράδυ ζεστό γάλα και μπισκότα.
Ονειρεύομαι καταρράκτες.Βουτάω μέσα τους,επιπλεω στη λίμνη και ξαναγεννιέμαι.
No comments:
Post a Comment