φοράω άρωμα ninfeo mio στη θάλασσα.η θάλασσα είναι κρύα με καθαρή άμμο και σημάδια από μαύρα φύκια.τα βράδια η θάλασσα δεν νιωθει μοναξιά. περνάμε ένα παρηκμασμενο μέρος με τροχόσπιτα,είναι ακόμα νωρίς, δεν έχουν ακόμα ξυπνήσει οι λουόμενοι,θα καταφθάσουν αργότερα με τα αντιηλιακά τους και τις κυριακάτικες εφημερίδες τους.
προς το παρόν μια κυριακάτικη σιωπή.σαρωνίδα,λαγονήσι.
η ζωή μου σαν κακοφωτισμένη ταινία του '60, στην άσφαλτο-κανένα κύμα, τα νησάκια λέγονται φλέβες θυμάμαι από πολύ παλιά, ποιος βασίλευε τα αρχαία χρόνια στη σαρωνίδα και το λαγονήσι?ο ποσειδώνας που ταλαιπώρησε τον οδυσσέα?
υπήρχε όμως και κάποιος βασιλιάς, υπήρχε βασίλισσα,είχαν παιδιά?
αν υπήρχαν μπορεί και σήμερα να έρχονται και να τρώνε στις εξοχικές ταβέρνες και τα κακοχτισμένα εκτρώματα-ποιος αντιστάθηκε στην κακογουστιά της κυριακής,μάλλον κανένας.
τα βράδια οι γοργόνες βγαίνουν στην ακρογιαλιά και πουλάνε χάντρες-
λίγοι τολμούν να βουτήξουν ακόμα-κάνουν εκφράσεις πόνου ή τους γενναίους, καταφέρνω μερικές απλωτές στα ρηχά, το μούδιασμα στα πόδια μου γνωστό και ο αέρας γύρω μου λέει περνάμε όλοι σαν την αμμο μα ελάχιστοι,ελάχιστοι μένουν.
No comments:
Post a Comment