δεκανίκια

κυκλοφορώ με παπούτσια που χτυπάνε. ολόισια μαύρα με μπεζ, μου κανουν φουσκάλες και συνεχίζω να τα φοράω, με δείχνουν αδύναμη όπως είμαι και μέσα. Μια ολοζώντανη φουσκάλα γεμάτη διάφανο πύο που την πιέζει φτηνή δερματίνη.
Κουτσαίνω στις ουρές στα ταμεία στην Ερμού με τα κοριτσάκια δίπλα μου υγιή και ρωμαλέα σαν γαζέλες, με χρωματιστές τούφες στα μαλλιά τους ξοδεύοντας το χαρτζιλίκι τους σε κοκκαλάκια μαλλιών και χρωματιστά μπλουζάκια.
θα έρθετε στη θέση μου σκέφτομαι, όχι τώρα, όχι σύντομα, αλλά σε μερικά χρόνια πόση ανακούφιση θα νιώθετε όταν επιτέλους αρχίσουν οι πόνοι στον αυχένα και προσμονή για την ώρα που μόνες διαβαίνετε το κατώφλι του σπιτιού σας για να κλείσετε την πόρτα σας και να μείνετε ξυπόλητες, ίσως με παράταιρες,τρύπιες κάλτσες.
στην πλατεία η σερβιτόρια φοράει ροζ κραγιόν που μοιάζει με κιμωλία και έχει μαλλί οξυζενέ. ίσως και εκείνη να τη βρίσκεις πιο όμορφη από μένα που κουτσαίνω και συνέχεια διπλώνω και ξεδιπλώνω και στρώνω τη φούστα μου,μου φέρνει έναν καφέ και θέλω να της πω άσε μου να σου γνωρίσω κάποιον θα ταιριάζετε πολύ, μα ντρέπομαι πάλι για τις χαζομάρες που σκέφτομαι και σωπαίνω.
και είναι τέλη απρίλη και ο κόσμος ακόμα στριμώχνεται στις πλατείες πίνουν καφέδες και νερά και βότανα και εγώ κουτσαίνω και δεν θελω να είσαι το δεκανίκι μου