με ένα στιλέτο ανάμεσα στα δόντια σου

μακάρι να ήταν οι ζωές μας σελίδες και να τις σκίζαμε όπως όταν είμαστε θυμωμένοι.
θα ήμουν κι εγώ μια κόλλα στον κάλαθο στον αχρήστων μαζί με τα τσιγάρα και τα κουτιά από τα φάρμακα, τα αμέτρητα μπουκάλια νερού και τις αποδείξεις που ποτέ δεν μπαίνουν σε τάξη.και θα με πετούσες εσύ στο τέλος της μέρας ή θα βαριόσουν να με κατεβάσεις κάτω.
απόψε η νύχτα είναι γεμάτη δαιμόνια και προφήτες.μην κρίνετε για να μην κριθείτε.βλακείες.κόβω μαχαίρι άσχημες σκέψεις, παίζω με τα μαλλιά μου.
Θέλω να σου πω να πάμε μια βόλτα και ας πεις δεν θέλω.Θέλω να σου πω να πάμε ένα ταξίδι και ας πεις δεν θέλω.Μετά θα θέλω να σε βλέπω να φεύγεις και να χαίρομαι που στενοχωριέμαι και χαίρομαι ξανά-τουλάχιστον η υποκρισία σου αληθινή είναι.
Θέλω να σου λέω πως φοβάμαι και να κουνάς τους ώμους σου αδιάφορα,να μου αρνιέσαι την παραμικρή χαρά και να να ξέρω πως ανυπομονείς να δεις κάποια άλλη.
Να σκέφτεσαι πως σε κούρασα και πως φλυαρώ και πως είμαι καλή για λίγη ώρα,σαν διάλειμμα ή ένα γερό μεθύσι.και εγώ θα βλέπω πως με περιπαίζεις και θα φουσκώνω από χαρά και ηδονή.θα θέλω να σου δώσω μια γροθιά στο στόμα και μετά να σε φιλήσω σαν προδότης
και μετά να μου πεις τι όμορφη που είσαι
με αυτό το στιλέτο που κρατάς ανάμεσα στα δόντια σου
 

΄τιποτε αλλο

τα μεσημέρια με όλες τις πόρτες κλειστές και την αντηλιά νιώθεις πιο ευάλωτη από ότι τη νύχτα. είναι αυτό το λευκό που σε τσακίζει στο μάτι.πίνω καφέ από ένα πορτοκαλί φλυτζάνι που άνηκε σε ένα σετ που ράγισε κατά κάθος.Έμεινε μόνο αυτό ίσως από λάθος.
Έχω μέρες να δω όνειρα να πω πως κάποιος μου στένει μήνυμα ή θέλει κάτι να μου πει.
Έντυσα ένα παλιό ημερολόγιο του 2000 με χαρτί περυτιλίγματος και το χαζεύω στο γραφείο.
Χτες που κατέβηκα ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Ήπια μια σοκολάτα που με πόνεσε στο στομάχι-στο μπαρ έβαλαν φώτα νέον γαλάζια και δεν μου άρεσαν, μα δεν είπα κάτι, ακόμα και να με ρωτήσουν δεν θα έλεγα κάτι, φαίνεται το γούστο μου είναι λειψό.
Έρχεται το τριήμερο και η θερινή ισημερία, στη βόρεια ευρώπη θα δέσουν κορδέλες στα μαλλιά και εγώ με κόπο θα σκεφτώ πως δεν είναι καλή ιδέα μια μακριά κορδέλα σαν σχοινί στο λαιμό.
Σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι λέει μια φωνή μέσα μου.
Στρώσε το κρεβάτι σου και συνέχισε. Μου φάνηκε πως σε είδα στον αφρό των κυμάτων αλλά έκανα πάλι λάθος. Άλλη μια φορά και άλλη μια απάτη του ματιού. Ήταν μια γαλάζια πλαστική σακούλα που την έφερε ο βοριάς και τίποτε άλλο.

ανεμίζοντας τα μπλεγμένα μαλλιά μας

άρα ειμαι η γυναίκα η μοιραία, η πρώτη η μετέπειτα κι όμως η τελευταία αναρωτιέται το ραδιόφωνο-όχι λέω εγώ, είμαι μια γυναίκα σαν τις άλλες που ξεσπάει τελευταία στα μαλλιά της, ξανθό 8.7 ανοιχτό μπεζ, ξανθό 9.3. ανακατεύω οξυζενέ και μια παχιά κρέμα που σκουραίνει σιγά σιγά και τα ανακατεύω με ένα πινέλο όπως όταν ανακατεύω φαγητό ή χτυπάω αυγά για κέικ.μετά απλώνω τα μαλλιά μου μια χημική πάστα και ψάχνω να δω διαφορά. blondes have more fun λενε.βάφω μόνο τις άκρες για να είμαι όπως στην ψυχή μου,διχασμένη.
Έξυπνη και χαζή, δοτική και στρίγγλα, ένα χαμόγελο και ένα σούφρωμα στα χείλη λύπης.
Η καλή και η κακή μεριά των 30-θα σκαρφαλώσω σε λίγο και την κακή.
Ήμουν πιο χαρούμενη με σκούρα μαλλιά κάποτε-τώρα ανοίγω, ανοίγω,θα ξεθωριάσω και θα ξεπλύνω. Μα και τώρα δεν είμαι ακριβώς λυπημένη.
Ο καιρός περνάει για μας όπως περνάει για τον υπόλοιπο κόσμο, γκρινιάζοντας, λέγοντας σαχλά αστεία, φλερτάροντας υποχθόνια, με τον φρέσκο πόνο στη μέση και στο γόνατο.
Κάνεις την έξυπνη λέω στον εαυτό μου, σταμάτα. Σταμάτα να κάνεις την έξυπνη πια,κανένας δεν σε ακούει στα αλήθεια,νομίζεις πως σε ακούνε. 
Τα 8 μποφωρ στο μπαλκόνι μου χτυπάνε συνθηματικά το τζάμι και χτυπάνε το πατζούρι σαν πνεύματα. Ακόμα εδώ λένε,σε πείσμα της ηρεμίας και της νηνεμίας.
Και για τιμωρία μας κλείνουν στο σπίτι να τα ακούμε και να συλλογιζόμαστε, πόσο άγρια είναι όταν θέλει η θάλασσα, πως πονάνε τα χέρια σου ανοίγοντας και σπρώχνοντας την εξώπορτα.Μα είμαστε δυνατά και εδώ κάθε καλοκαίρι σαν κι εσένα μου λένε.Μπορεί να γκρινιάζουμε για τον δυνατό αέρα και την τρικυμία μα τα αποζητούμε-ο βοριάς και οι κυκλάδες ένα ζευγάρι ταιριαστό,στέρεο,αέναο.
Πριν κοιμηθώ, όταν κάνω μπάνιο,είμαι η μόνη γυναίκα στον κόσμο.

σε πείσμα των καιρών και των νερών

ολη την ημέρα καθαρίζω σκόνες και χώματα.μια σκλήθρα μπήκε στο χέρι μου, μια τόση δα ακίδα από μια σκούπα.είναι κάτω από το δέρμα και το ερεθίζει σε δύσκολο σημείο.δεν μπορώ να τη βγάλω και πονάω όπως πάντα, ήσυχα και χωρίς ιδιαίτερο παράπονο.
στο λιμάνι με τρατάρουν βουτήματα, έχει γεύση χημικής μπανάνας και μου φέρνει λίγο ναυτία. μου δίνει άλλος ένας μαγαζάτορας ένα τόσο δα,ροζ γαρυφαλάκι. Γαρύφαλλο στο αυτί τραγουδάει.
για να με γνωρίζεις ανάμεσα στο πλήθος ένα γαρύφαλο στα δόντια-κι αν χιονίζει και αν βρέχει το αγριολούλουδο αντέχει.πόσο μάλλον το αγριόχορτο, το ζιζάνιο.αλλά μπορεί και στο πλήθος όλοι να έχουμε κάπου ένα λουλούδι και ας μη φαίνεται.στο στήθος, στον αγκώνα, κάπου ζωγραφισμένο. Ή πληγωμένο πολύ.
το χωριό μου είναι αφρόντιστο και λυπημένο. θέλω να ζωηρέψω τα βράχια του,τις πλάκες του, να αφήσω χρώμα να τρέξει απ τα χέρια.
καπνίζω ένα τσιγάρο στο παράθυρο-κάποιος με χαιρετάει στο δρόμο και δεν τον αναγνωρίζω.δεν θελω να έχω χρόνο να μου λείπεις, ούτε να με φαντάζεσαι καν.
και ερήμωσαν τα σπίτια μας και οι καρδιές μας,ας κάνουμε όμως λίγο τους ανήξερους.ας παραπονεθούμε για τα κουνούπια και τα δρομολόγια. ας κάνουμε πως αυτά είναι πως μας πειράζουν, γιατί αν πούμε αλήθειες,κανέναν μας δεν θα συμφέρει.

μέδουσα

εγώ είμαι το καλοκαίρι-τα γαλάζια υγρά θαλάσσια όνειρα, φέτος όμως το μαγιώ μου είναι σκούρο και αυστηρό για να μου μοιάζει με σοκολατί ρίγες να καλύπτουν τις πληγές τις μέσα και να τις φυλακίζουν.Να μην τις βλέπει κανένας και να μην τις υποπτεύεται.
και από πάνω πουκάμισο που στο πλύσιμο έχει αλλάξει χρώμα να είναι μουντό, δύσκολο,φτηνό.
η θάλασσα ακόμα είναι κρύα και με πονάει-δεν μπορώ πάνω από 5 λεπτά, βγαίνω τρέμοντας, χαιρετάω το αλμυρίκι της παραλίας σαν να είμαστε παλιοί φίλοι, ο νοτιάς που τα κορίτσια παγώνει. τα αφελή κορίτσια στις παραλίες που συνήθως πατάνε αχινούς και γλιστράνε στα βράχια, που παθαίνουν εγκαύματα και χαλάνε τις διακοπές των υπόλοιπων.

βρήκα ένα κομμάτι από παλιό σερβίτσιο γαλάζιο και λευκό και το άφησα στη θέση του.
τα χρόνια που μάζευα βότσαλα και κοχύλια είναι περασμένα-μπορεί και να ήρθε από ένα σπίτι σαν το δικό μου, που στενάζει από το βάρος και τα μπλε κάγκελα ξερνάνε μπογιά,ξεφλουδίζουν σαν δέρμα μετά από έγκαυμα και δεν σε αφήνει να κοιμηθείς.

μια μέρα θα βουτήξω στο νερό και δεν θα ξαναβγώ στην επιφάνεια.τα πνευμόνια μου θα είναι κοράλια και ύφαλοι. τα ψάρια θα βγαίνουν από το στόμα μου χαρωπά και τα μαλλιά μου θα μεγαλώνουν σαν της Μέδουσας και θα πετρώνουν τους αντιπάλους.