μέδουσα

εγώ είμαι το καλοκαίρι-τα γαλάζια υγρά θαλάσσια όνειρα, φέτος όμως το μαγιώ μου είναι σκούρο και αυστηρό για να μου μοιάζει με σοκολατί ρίγες να καλύπτουν τις πληγές τις μέσα και να τις φυλακίζουν.Να μην τις βλέπει κανένας και να μην τις υποπτεύεται.
και από πάνω πουκάμισο που στο πλύσιμο έχει αλλάξει χρώμα να είναι μουντό, δύσκολο,φτηνό.
η θάλασσα ακόμα είναι κρύα και με πονάει-δεν μπορώ πάνω από 5 λεπτά, βγαίνω τρέμοντας, χαιρετάω το αλμυρίκι της παραλίας σαν να είμαστε παλιοί φίλοι, ο νοτιάς που τα κορίτσια παγώνει. τα αφελή κορίτσια στις παραλίες που συνήθως πατάνε αχινούς και γλιστράνε στα βράχια, που παθαίνουν εγκαύματα και χαλάνε τις διακοπές των υπόλοιπων.

βρήκα ένα κομμάτι από παλιό σερβίτσιο γαλάζιο και λευκό και το άφησα στη θέση του.
τα χρόνια που μάζευα βότσαλα και κοχύλια είναι περασμένα-μπορεί και να ήρθε από ένα σπίτι σαν το δικό μου, που στενάζει από το βάρος και τα μπλε κάγκελα ξερνάνε μπογιά,ξεφλουδίζουν σαν δέρμα μετά από έγκαυμα και δεν σε αφήνει να κοιμηθείς.

μια μέρα θα βουτήξω στο νερό και δεν θα ξαναβγώ στην επιφάνεια.τα πνευμόνια μου θα είναι κοράλια και ύφαλοι. τα ψάρια θα βγαίνουν από το στόμα μου χαρωπά και τα μαλλιά μου θα μεγαλώνουν σαν της Μέδουσας και θα πετρώνουν τους αντιπάλους.