τα μεσημέρια με όλες τις πόρτες κλειστές και την αντηλιά νιώθεις πιο ευάλωτη από ότι τη νύχτα. είναι αυτό το λευκό που σε τσακίζει στο μάτι.πίνω καφέ από ένα πορτοκαλί φλυτζάνι που άνηκε σε ένα σετ που ράγισε κατά κάθος.Έμεινε μόνο αυτό ίσως από λάθος.
Έχω μέρες να δω όνειρα να πω πως κάποιος μου στένει μήνυμα ή θέλει κάτι να μου πει.
Έντυσα ένα παλιό ημερολόγιο του 2000 με χαρτί περυτιλίγματος και το χαζεύω στο γραφείο.
Χτες που κατέβηκα ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Ήπια μια σοκολάτα που με πόνεσε στο στομάχι-στο μπαρ έβαλαν φώτα νέον γαλάζια και δεν μου άρεσαν, μα δεν είπα κάτι, ακόμα και να με ρωτήσουν δεν θα έλεγα κάτι, φαίνεται το γούστο μου είναι λειψό.
Έρχεται το τριήμερο και η θερινή ισημερία, στη βόρεια ευρώπη θα δέσουν κορδέλες στα μαλλιά και εγώ με κόπο θα σκεφτώ πως δεν είναι καλή ιδέα μια μακριά κορδέλα σαν σχοινί στο λαιμό.
Σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι λέει μια φωνή μέσα μου.
Στρώσε το κρεβάτι σου και συνέχισε. Μου φάνηκε πως σε είδα στον αφρό των κυμάτων αλλά έκανα πάλι λάθος. Άλλη μια φορά και άλλη μια απάτη του ματιού. Ήταν μια γαλάζια πλαστική σακούλα που την έφερε ο βοριάς και τίποτε άλλο.
No comments:
Post a Comment