σιωπή

αυτή η σιωπή των κυριακάτικων πρωινών..

σχεδόν ακούω τα μπουμπούκια να σκάνε από το χώμα

και ο υπόκωφος αυτός ήχος

κάνει την ψυχή μου να φουσκώνει σα μπαλόνι από την ομορφιά

είμαι ένα τραίνο χωρίς σταματημό.

περνάω από λίμνες με υπόγειους κατοίκους

χαιδεύω τις ράγες

μεταφέρω τα αγέννητα παιδιά μου στον Αχέροντα.

οι σταθμοί το μαρτύριο του Ταντάλου.

σκελετωμένοι εργάτες

τρέφουν με κάρβουνα τη μήτρα μου.

οι ατμοί μου το σινιάλο στο πάθος σου.

αν ενωθούν,μπορεί και ο κόσμος ολόκληρος να πέσει.

βρέχει

και οι μέρες μου μοιάζουν με ατελείωτες κοκορομαχίες,πάλη μέχρι θανάτου,θέλω να ακούω ακορντεόν να παίζουν στις γωνιές,καινούριες μελανιές στα γόνατα και στις γάμπες,από που να προστατευτώ πες μου,στηρίζομαι τόσο δυνατά που άσπρισαν τα δάχτυλά μου,δεν ακού εγώ η ίδια την κραυγή μου,cherry flavoured antacids,κουράστηκε το ίδιο μου το δέρμα,the dinine miss l does not live here anymore,αυτή η θέα από το παράθυρο με σκοτώνει,από που να προστατευτώ πες μου,από που να κρατηθώ.

dollbaby

σε πεθύμησα,αυτά τα πρωινά με τα πονεμένα μου πόδια,που ο καφές έχει γεύση νερού μπουγάδας,που ναρκισσεύομαι ανένδοτα με την ασχήμια μου.

Στο γραφείο ατέλειωτα σβησμένα τσιγάρα, μπουκάλια νερό,i seem to recognise your breath,τραβάω το φόρεμα προς τα κάτω,νευρικότητα,ρουζ dollbaby στα μάγουλα,cotton candy pink,τα μουτζουρωμένα μου μάτια με τις παγιέτες τις λιλά και τις μπλε.

Θέλω να με φυσήξει δυνατά ο βοριάς και να μου πάρει τα πονεμένα μέλη,να δω όλα τα κεριά που άναψα στις έρημες εκκλησίες,να βάλω αλατόνερο στις πληγές για να τις θρέψει.

Θέλω να κρυώνω για να νιώσω ξανά πως ζω,να χτυπήσουν τα δόντια μου από τον πάγο και το κλάμα,να τρώω τα κουφέτα μου κλαίγοντας στο κρεβάτι σαν την Ευδοκία,να χαράζω τα χέρια μου και να γίνω πάλι εγώ,το παιδί σου.

do i make you uncomfortable?

αυτά τα πορτραίτα των εαυτών μας.τα πονεμένα,τα ματωμένα.

δεν θες την αλήθεια αν δε σε βολεύει.δεν θέλεις να μπεις στα δύσκολα.και είναι τόσο εύκολα τα λόγια και οι υποσχέσεις,τα ψεύτικά σου χάδια,να βλέπω το ψέμα στα μάτια σου,να προσπαθείς να με καλοπιάσεις,να με υποτιμάς.

και είναι τόσο κρίμα που μου λες αυτά που θέλω να ακούσω.ήθελα να ακούσω.

μα τώρα διαβάζω ανάμεσα στις λέξεις.

άνοιξε τα μάτια σου και δες με.δες τις αρρώστεις που πέρασα.

δες το κακό αίμα,τα πληγωμένα χέρια,την πονεμένη ψυχή.

και κρίμα που μου τα λες τώρα.

γιατί δε θέλω να τα ακούω πια.

do i make you feel uncomfortable?

good,cause i intend to.

για σένα...

η ευτυχία κάθε μέρα θα ξεπροβάλλει από ένα γραφείο με ένα τριμμένο μπεζ φουστάνι,με τα κοντά μαύρα της μαλλιά να λάμπουν,με το ντροπαλό της χαμόγελο,στα όμορφα χέρια της ένα καλοξυσμένο μολύβι κα μέσα τα μπράτσα της να μυρίζουν κρίνα,να σε μπερδέυει το βλέμμα της,τα λόγια της,η σόδα με λεμόνι στο ποτήρι της,και να θες κάθε μέρα να της λες,είσαι η πατρίδα μου,το παρελθόν μου και το μέλλον μου και κυρίως το παρόν μου.

ψάχνοντας σε κάρτες,μέρος 2ο

μοιάζει σα να περιμένει ο κόσμος κάτι,μια καταστροφή ή κάτι πολύ όμορφο,απροσδόκητο,όλα μοιάζουν μετέψρα,σαν το τελευταίο βήμα στο γκρεμό.

Δεν μπορώ να νικήσω τη σκόνη,ίσως μπορώ να νικήσω το χρόνο,ματώνουν τα νύχια μου,όλα μου φέρνουν μια μικρή έκπληξη,ζωγραφίζω κάρτες με μολύβια ματιών,μωβ καφέ και μαύρα,ένα κόκκινο του αίματος,

οι βλεφαρίδες πέφτουν στο γραφείο μου.

Ψάχνω σε κάρτες με άγνωστες γλώσσες,με εξωτικά ονόματα,Αουρέλια,Αμάλια,Φερνάντα,μυρίζει ο Ατλαντικός και φαίνεται η άλλη ήπειρος απέναντι,χωριά παραθαλάσσια και πολύχρωμες φορεσιές,ο ιδρώτας πάνω από τα φρύδια,δεν μου έγραψες ακόμα.

half nelson

ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα μερικές αμερικανικές ταινίες που δεν σου προσβάλλουν τη νοημοσύνη.

Στο κρεβάτι μου κοιμάται ένα αστέρι,ένα αστέρι μικρό,χαμογελάει όταν νομίζει πως δεν το βλέπουν,ήρθε το καθολικό Πάσχα,η Αθήνα κοιμάται κάτω από απεργίες και ταλαιπωρημένη γυρνάει το βράδυ σπίτι και βαριέται θανάσιμα,από Βορρά ως Νότο,Δύση και Ανατολή,χασμουριέται και ανάβει το θερμοσίφωνα,κάτι στο βλέμμα του μου θύμισε κάτι που νόμιζα πως είχα ξεχάσει,αυτή η απορία και ο θαυμασμός,one down,two to go,νόμιζα πως είχα ξεχάσει τη στοργή μα ήρθε ένα ξημέρωμα μετά από καιρό και μου ψιθύρισε το όνομά σου,here's looking at you,kid,η βροχή περίμενε στη γωνία,μια φορά κι ένα καιρό στη φωτιά και στο αγώνα,σ'αγαπούσα,ναι θαρρώ,σα μια κόκκινη σταγόνα..

london,st pancras station

John Betjeman

mint grapefruit

τα ανοιξιάτικα πρωινά μυρίζουν γκρέιπφρουτ,ξινό και ζωογόνο,έχω μια κίτρινη νυχτικιά με τιράντες πλεγμένες βελονάκι,και μακριές κουρτίνες που ανεμίζουν,κεσεδάκια με φράουλες στο σουπερμάρκετ,άνθισαν και η κερασιά και η βερυκοκιά,βελούδινα πέταλα,τόσο εύθραυστα,ο ήλιος μου γαργαλάει τις βλεφαρίδες,σκέφτομαι φορέματα gingham και πίνακες του Τζον Κόνσταμπλ,παγωμένες λεμονάδες,τον πάγο που σπάει στα δόντια μου,το νησί μου ανθισμένο,μυρίζει το θαλασσόνερο,βότσαλα γλυμμένα,τα ρούχα μου αφόρετα στη ντουλάπα.

Πόσο λυπάμαι εκείνους που είναι αλλεργικοί στη γύρη,νιώθω σα χρυσόψαρο σε μια μεγάλη στρογγυλή γυάλα,στριφογυρίζω με την ουρά μου και σε 1 δευτερόλεπτο ξεχνάω.

ψάχνοντας σε κάρτες,μάρτιος

ανάμεσα στα στάχια της αυλής σου

νεκρά αηδόνια

αναβλύζουν ροδόνερο και κρίνα

ανάμεσα στο δέρμα σου

ανυπομονούν οι πασχαλιές να ανθίσουν.

Λίμνες

Τα παιδιά μαζεύουν μαργαρίτες στα λιβάδια,δυο τρεις παπαρούνες ανάμεσά τους,στάλες αίμα πάνω στο λευκό δέρμα,η θάλασσα από μακριά βρυχάται,ένα κοριτσάκι κλαίει,ζεσταίνομαι,πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός,σαν χτες ετοίμαζα τα πράγματά μου για να φύγω από το νησί,δε θυμάμαι καν το γραφικό σου χαρακτήρα,νομίζω με τρομάζει αυτό,τα βράδια μια τανάλια μου σφίγγει το λαιμό.

Τα μάτια μου είναι καρφωμένα στον πάτο της λίμνης,γυάλινα μπουκάλια αναψυκτικών,χιλιάδες μολύβια και χρυσά νομίσματα,σαπίζουν ανάμεσα σε λειχήνες και βρύα,πόσα λάθη,πόσες χαμένες ευκαιρίες..

πλακόστρωτα σε βόρειες πόλεις και πορνεία,στο πατρικό μου δυο ψηλά πεύκα,δε φτάνουν τα χέρια μου να τα αγκαλιάσω,κάποτε έφτανε όλη μου η καρδιά.Αυτά τα κεντημένα εργόχειρα στους τοίχους,αυτοί οι μουντοί καναπέδες,οι εκκλησίες,το μοναδικό κομμωτήριο με την τηλεόραση στο mute,η μυρωδιά του χημικού της περμανάντ,η κολώνια λεμόνι χύμα,η κατάρα να 'σαι γυναίκα στη μικρή μας πόλη.

i'm on fire

sometimes it's like someone

took a knife baby

edgy and dull and cuy a six inch valley

through the middle of my skull

at night I wake up with the sheets soaking wet

and a freight train running

through the middle of my head

only you can cool my desire

I'm on fire

bruce springsteen

morning dew

να ακούω ξανά τη μουσική της νιότης μου

να ισιώνω τη φούστα μου στα γόνατά μου

jack the ripper και wanted man

να αφήνω ψίχουλα στο περβάζι και ο καφές να κρυώνει στα μάτια σου

thank you for smoking

φθαρμένα πουλόβερ στους αγκώνες βιβλία του Ρόμπερτ Γκρέιβς

Γκρέιβς,τάφοι,τι ειρωνικό

η γκρίζα θάλασσα στη Σαλαμίνα και το Πέραμα

τα χάρτινά μας καραβάκια στη μπανιέρα

ελένη,τα τραγούδια που μου μάθαινες

και ο Μότσαρτ να παίζει στη σάλα στο ξεκούρδιστο πιάνο

ελένη,πεθαίνεις κάθε άνοιξη

ράβεις ανύπαρκτα κουμπιά σε πουκάμισα

χτενίζεις και ξαναχτενίζεις τα μαλλιά σου

μετράς το ρύζι με τα φλυτζάνια του τσαγιού

έφτιαχνες κρέμα αραβοσίτου τα βράδια,βανίλια,λερώναμε τα ρούχα μας,

μας σκούπιζες το στόμα με το μαντίλι σου

το σταθερό σου σώμα

κοιμάται τώρα σε οικοδομές και δεν κρυώνει

η πρωινή πάχνη σε σκεπάζει

From the mouth of..

προσπαθώ,κάθε μέρα,να το λέω στον εαυτό μου.Να μη νικήσουν.Να μη νικήσουν.

avalanche

να έτρωγα φράουλες με σαντιγύ στο πάρκο

και να έπεφτε βροχή και να μύριζε το χώμα

να λερώνονται τα γυμνά μου πόδια

από τη λάσπη

και ο πολτός των φρούτων

να υγραίνει τις άκρες των χειλιών μου

μόνη σε λόμπυ ξενοδοχείου να αγοράζω χαζομάρες απ' το gift shop να παραγγέλνω τον έναν καφέ μετά τον άλλον να κοιτάω το μπάρμαν να σκουπίζει τη μπάρα

να περπατάω ξυπόλητη καλοκαίρι

να χάνω προσανατολισμό και να γλιστράω στις πέτρες,να γελάω,

να τρώω βερύκοκα και σύκα στο μπαλκόνι και να ανοίγω τις κουρτίνες

το πρωί,τόσο φως,αυτό το φως

το μάζεμα του θυμαριού-το θυμάσαι;

οι βουκαμβίλιες,έπεφταν τα άνθη τους

παγωμένες ροζ λεμονάδες στην αυλή

να μου διαβάζεις ee cummings,να τραγουδάω όλα σπάστα,όλα κάφτα και αγάπα με

και να γελάς γιατί χάνω τον τόνο

να βουρτσίζουμε τα δόντια μας πλάι πλάι στο νιπτήρα

εσύ με το κάτω μέρος της ριγέ πυζάμας

εγώ με το παλιό γαλάζιο σου πουκάμισο

τα μαξιλάρια μας τσαλακωμένα

να ψάχνω για πασχαλίτσες ανάμεσα στα γεράνια,τη βρήκα,τη βρήκα,μετά να την αφήνω ελεύθερη,αυτή η παλιά μου κρυψώνα στα σκαλιά,αχ αυτή η κρυψώνα

τα αγκάθια στα πόδια μου τα μελάνια στα δάχτυλά μου

τα παχουλά παιδικά μου δάχτυλα

i stepped into an avalanche,it covered all my soul..

popping vicodin

you can't always get what you want

but if you try sometimes

you might just get

what you need

μεσημέρια στην Αθήνα και θα ήθελα να πάω να περπατήσω και να χε ανθίσει η βερυκοκιά μας μα είναι πολύ νωρίς ακόμα,κρέμα γάλακτος και νοτιάς από τα ανοιχτά παράθυρα,σκονισμένα ράφια

όταν μου λείπεις πολύ πονάω στο στήθος

η Tori Amos τραγουδάει I don't like Mondays και δεν είναι καν Δευτέρα

αγγίζω ξύλο και γυαλί ξενυχτάω

ζητάω ζεστό γάλα και αγκαλιά

η στοργή σου σκορπίζεται η μήτρα μου κάθε μήνα στερεύει

μου λείπει έτσι που περπατούσες ξυπόλητος στην κουζίνα

να με κοιτάς να ντύνομαι να χτενίζω τα μαλλιά μου

τώρα τέλειωσε σαν την άμμο που γλιστράει απ'τα χέρια

να εξαφανιζόμουν κάτω από το βυθό να γινόμουν γοργόνα

να αλώνιζα τις θάλασσες του κόσμου

ατλαντικός ειρηνικός ινδικός αμβρακικός κόλπος

γαλάζια κυματα ναυάγια θησαυροί

άβυσσος βράχοι κοράλλια σφουγγάρια

god i wish i had some vicodin to numb the pain