τα ανοιξιάτικα πρωινά μυρίζουν γκρέιπφρουτ,ξινό και ζωογόνο,έχω μια κίτρινη νυχτικιά με τιράντες πλεγμένες βελονάκι,και μακριές κουρτίνες που ανεμίζουν,κεσεδάκια με φράουλες στο σουπερμάρκετ,άνθισαν και η κερασιά και η βερυκοκιά,βελούδινα πέταλα,τόσο εύθραυστα,ο ήλιος μου γαργαλάει τις βλεφαρίδες,σκέφτομαι φορέματα gingham και πίνακες του Τζον Κόνσταμπλ,παγωμένες λεμονάδες,τον πάγο που σπάει στα δόντια μου,το νησί μου ανθισμένο,μυρίζει το θαλασσόνερο,βότσαλα γλυμμένα,τα ρούχα μου αφόρετα στη ντουλάπα.
Πόσο λυπάμαι εκείνους που είναι αλλεργικοί στη γύρη,νιώθω σα χρυσόψαρο σε μια μεγάλη στρογγυλή γυάλα,στριφογυρίζω με την ουρά μου και σε 1 δευτερόλεπτο ξεχνάω.
3 comments:
..Και οι γειτονιές μυρίσαν Άνοιξη
εδω κάτω από τις ομπρέλλες με τον ανοιξιάτικο καιρό σχεδιάζουμε τα καινούρια μοντελάκια της τέχνης.γιαπωνέζικα αδιάβροχα τετράδια ως κούκλες αρτ ψυχανάλυση και καλσόν με σκουφάκια ασορτί με κουμπι αντι τούφα...εξαφανίστηκαν τα ζευγάρια....προσοχή
μύρισε άνοιξη,και η άνοιξη είναι άστατη,σαν εμένα..
βιολίλα,τι ωραίο που ακούγεται αυτό!
Post a Comment