αυτή η σιωπή των κυριακάτικων πρωινών..
σχεδόν ακούω τα μπουμπούκια να σκάνε από το χώμα
και ο υπόκωφος αυτός ήχος
κάνει την ψυχή μου να φουσκώνει σα μπαλόνι από την ομορφιά
είμαι ένα τραίνο χωρίς σταματημό.
περνάω από λίμνες με υπόγειους κατοίκους
χαιδεύω τις ράγες
μεταφέρω τα αγέννητα παιδιά μου στον Αχέροντα.
οι σταθμοί το μαρτύριο του Ταντάλου.
σκελετωμένοι εργάτες
τρέφουν με κάρβουνα τη μήτρα μου.
οι ατμοί μου το σινιάλο στο πάθος σου.
αν ενωθούν,μπορεί και ο κόσμος ολόκληρος να πέσει.
2 comments:
Επιτέλους.
Οι Κυριακές όπως ήταν και όπως είναι.
Κουρασμένες. Νοσταλγικές.
Ταξιδιάρικες.
Γλυκές.
Συννεφιασμένες.
Με μυρωδιές και με επιφάνειες να αγγίζεις.
That's how people grow up.
-kαι προσθέτω-
Making their way through Sundays.
Να επιζείς μια Κυριακή είναι μεγάλη κατάκτηση..όντως..Καλησπέρες λυτρωτικές..
Post a Comment