σχεδόν κέρινα,αφυδατωμένη και σκονισμένη με απειλή από πάνω φωτεινή τον ήλιο,όλοι οι ήχοι ένα ανακάτωμα,αυτοκίνητα και τραγούδια και η μηχανή του καφέ και το τσακ του αναπτήρα.
Χλωμή σα να μαι μπροστά στους εκτελεστές με μάτια ανοιχτά να τους κοιτάω κατάματα -πώς ένιωσες άραγε Ελένη,κι εσύ Αλεξάνδρα;πως;-
διαβάζω ξανά και ξανά το σημερινό κείμενο του Ξανθούλη στην Ελευθεροτυπία,διαβάστε το αν θέλετε να δείτε ένα πραγματικό υπόδειγμα γραφής,με ήθος,σεβασμό στο λόγο,στο παρελθόν,στον τόπο και στην μόνη πατρίδα που υπάρχει,την πατρίδα της παιδικής ηλικίας,ακούω ξανά στίχους του Τριπολίτη,με τρυπάνε μολυβένιες σφαίρες,"να φοβάσαι τους Μπεντουίνους" είχε γράψει ο Τσίρκας και η σκέψη είναι τόσο επικίνδυνη,το πιο κοφτερό όπλο,κοίτα με,κοίτα με πως λάμπω στη σκηνή.
4 comments:
Τι να σχολιασω τωρα?
Δεν μπορω να σχολιασω.
ΥΓ: την καλησπερα μου.
ζερο.
Εντάξει, δεν τον γουστάρω τον Ξανθούλη (αλλά παραδέχομαι οτι μπορεί να με αρρωστήσει). Γι΄αυτό θα πω οτι το κείμενό σου είναι καλύτερο από το δικό του.
ΜΒ,τα βιβλία του δεν μου αρέσουν καθόλου.Άλλά η εκπομπή του στο ραδιόφωνο και η στήλη του στην Ελευθεροτυπία είναι (για μένα)εξαιρετικά.Γούστα είναι αυτά.Το κείμενό μου είναι από τα χειρότερα που έχουν γραφτεί στην ιστορία των γραπτών νομίζω!Αλλά εκείνη τη στιγμή,αυτό ένιωθα.
Ζέρο,άστο,μη σχολιάσεις!
Κρύα χέρια- ζεστή καρδιά, ζεστό ποστ
Post a Comment