Θλίψη

Η θλίψη δεν συνηθίζεται να ακολουθείται από η λέξη "ομορφιά".Και όμως.
Όλο το πρωί με τις δουλειές ακούω το "Ματωμένο Γάμο" του Χατζιδάκη.Ναι,είναι λυπημένο και μιλάει για μια τραγωδία.¨Όμως,είναι τόσο όμορφο!Κάνει την καρδιά μου να σκιρτάει σαν το πουλάκι στη φωλιά.Φαντάζομαι την όμορφη νύφη να το σκάει μέσα στη νύχτα και να λάμπει από αγάπη και ας ξέρει.Φαντάζομαι το γαμπρό μέσα στην απόγνωση σαν τσακισμένο λαικό ήρωα.Και πάνω από όλα,φαντάζομαι τη μάνα.Και πάντα έχει την όψη της δικιάς μου μάνας.Που μέσα στα μαύρα της ρούχα έμοιαζε,και ακόμα μου φαίνεται σαν την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου.Και ας μην ήταν ποτέ κοκέτα και ας μην έβαζε άρωμα και ας μην έμοιαζε με τις άλλες μανάδες.Τα φρύδια της ήταν γεφύρια και η κοιλιά της χωράφι και τα μάτια της αστέρια και καθρέφτες μαζί.Και γελούσε.Και γελάει.Και άστραφταν οι καθρέφτες όλου του κόσμου.Και σηκώνεται το πρωί και φτιάχνει καφέ και καλημερίζει το βουνό.και την αντιχαιρετάει.
Διαβάζω το Δίφωνο και βλέπω τον Κραουνάκη με τη Λίνα.Στις φωτογραφίες διαβάζουν μαζί στο κρεβάτι,κουβεντιάζουν στον κήπο.Ζηλεύω.
Ζηλεύω το δέσιμό τους.Που είναι παραπάνω από έρωτας και δεν σπάει και ας είναι εύθραυστος.Ζηλεύω που με ένα βλέμμα κατανοούν.Τα κοινά τους βιώματα.Που ο Σταμάτης πάει στο σπίτι της για να ξεκουραστεί λίγο και μετά συνεχίζει.
Ζηλεύω που διαβάζουν μαζί στο κρεβάτι ξυπόλητοι.
Αλλά μετά θυμάμαι κάτι που είπε σε μια συνέντευξη η Νικολακοπούλου και βάζω το καπέλο μου για έξω.
"Όταν βλέπω μια μητέρα να παίζει με το παιδί της ή έναν άντρα να καπνίζει το τσιγάρο του στη λιακάδα θυμάμαι ξανά τι είναι η πργματική ευτυχία.Και σκέφτομαι ότι αυτή την ευτυχία την αξίζω κι εγώ."
Αυλαία και πάμε λοιπόν.