Θέλω να κλάψω,έτσι νιώθω
όπως κλαίνε τα παιδιά στο τελευταίο το θρανίο
γιατί δεν είμαι ποιητής,ούτε άντρας,ούτε φύλλο,
μα σφυγμός πληγωμένος που τα πράγματα σκαλίζει απ'την άλλη τους μεριά.
Θέλω να κλάψω,τ' όνομά μου να φωνάξω
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, στην όχθη τούτης της λίμνης
αυτό που είμαι να δηλώσω,άνθρωπος με αίμα
που αρνιέται τη χλεύη και τους υπαινιγμούς των λέξεων.
Εδώ,πλάι στο γυμνό νερό
την ελευθερία μου ζητώ,την ανθρώπινη αγάπη μου
όχι για το πέταγμα που ίσως μου δώσει,το φως ή τον καυτό ασβέστη
μα για τον ενεστώτα χρόνο μου που περιμένει στη σφαίρα της τρελής αύρας.
6 comments:
Είμαι στιχάαακι.
Της στιγμής!
καλημέρα μπέμπα!
Καλημέρα :)
Παρα πολυ καλο ποστ.
παρα πολυ καλο.
ΥΓ: οπως ολα τα δικα σου αλλωστε...
ζερο.
Στέκομαι κριτικά όσο κι εκστατικά, ειδικά, σε δυο χωρία του εξαιρετικού ποιήματος του πρόωρα αδικοχαμένου Λόρκα: «[...] Θέλω [...] αυτό που είμαι να δηλώσω, άνθρωπος με αίμα, που αρνιέται τη χλεύη και τους υπαινιγμούς των λέξεων. [...].». Και: «[...] την ελευθερία μου ζητώ, την ανθρώπινη αγάπη μου [...].». Κι αναρωτιέμαι, αν ο ποιητής, ομοφυλόφιλος κι ο ίδιος, υπαινίσσεται μ’ απεγνωσμένο παράπονο, τάχα, μόνο την (άδικη) κατακραυγή και τον απηνή κατατρεγμό και διασυρμό των ομοφυλοφίλων από την κοινωνία του τόπου και της εποχής του, όπως, άλλωστε, και από τη σημερινή δική μας εποχή και ψευδο-προοδευτική κοινωνία, ή, μήπως, σπαραχτικά ολολύζει γενικά για τη χαμένη ανθρωπιά, την εξορισμένη αγάπη και την αφανισμένη ευαισθησία κι αγνότητα από τις καθημερινές, εφιαλτικά απάνθρωπες διαπροσωπικές μας σχέσεις... Αν και δεν αποκλείεται, υποθέτω, να συμβαίνουν, κάλλιστα, συναμφότερα: υπαινιγμός και σπαραγμός, μπλεγμένα σ’ ένα αξεδιάλυτο κουβάρι... Η σθεναρή, αποφασιστική και κατηγορηματική άρνηση κι αποκήρυξη της χλεύης των λέξεων, όπερ εστί, μεθερμηνευόμενον, της προστυχιάς και της φτήνειας στην ανθρώπινη επαφή κι επικοινωνία, μοιάζει, χωρίς κενή ηθικοπλαστική ρητορεία, ν’ αναγορεύεται σε απαράβατο, sine qua non όρο αποκατάστασης και προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και θεμελίωσης του ακρογωνιαίου λίθου της κοινωνικής απελευθέρωσης... Ελπίζω το σύντομο τούτο σχόλιο να μην τραυματίζει το έκπαγλο κάλλος και τη «θαμπωτική λαμποκοπή» του εξαίσια μαγευτικού ποιήματος...
Ως ταπεινό αντίδωρο για την πνευματική χαρά και ψυχική τέρψη, που μου προσέφερε η ευκαιρία της απόλαυσης της ανάγνωσής του, επιδίδω, αντί άλλων διαπιστευτηρίων, ένα άλλο, εξίσου εκτυφλωτικά αστραφτερό διαμάντι του Λόρκα, μελοποιημένο αρμονικά από τον Δημήτρη Μαραμή και ερμηνευμένο, λιτά κι αισθαντικά, από τον Μίνωα Θεοχάρη, σ’ έναν κύκλο πέντε τραγουδιών – κομψοτεχνημάτων με τον τίτλο «Τα σονέτα του σκοτεινού έρωτα», που κυκλοφόρησε το 2004 από τη «Μικρή Άρκτο» του Παρασκευά Καρασούλου σε μετάφραση του Σωτήρη Τριβιζά:
ΝΕΡΑΪΔΑ
( http://www.sendspace.com/file/gd1jus )
Ποίηση: Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής.
Ερμηνεία: Μίνως Θεοχάρης.
Βρήκαν σήμερα στη λίμνη
μια νεράιδα πεθαμένη.
Είναι έξω από τη λίμνη,
καταγής σαβανωμένη.
Ένα ψάρι στους μηρούς της
όλο έρχεται και πάει.
Ο άνεμος της λέει: «Μικρή μου!»,
μα εκείνη δεν ξυπνάει.
Τα μαλλιά της, από φύκια,
είναι ξέπλεκα στους βράχους∙
κι έχει ξέσκεπα τα στήθια,
που ριγούν απ’ τους βατράχους.
- Ο Θεός να σε φυλάει!
Για την κόρη των λιμνών
πάμε να προσευχηθούμε
στην Κυρά των Ποταμών.
Έπειτα δυο κολοκύθες
θα της βάλω στα πλευρά,
να μπορεί να κολυμπάει
πάνω στ’ αλμυρά νερά.
Έπειτα δυο κολοκύθες
θα της βάλω στα πλευρά,
να μπορεί να κολυμπάει
πάνω στ’ αλμυρά νερά.
Υ.Γ.: Καθηλωμένος διαβάζω το ημερολόγιό σου, σιωπηλά κι ανελλιπώς… Σ’ ευχαριστώ...
Μετά τον Sakis (σιγά μην είναι ο Ρουβάς) εγώ τί να πω...
Λόρκα, ξόρκια και μιζέρια πόρκα.
σάκη τα λόγια είναι περιττά.
Έψιλον,πόρκα μαντόνα!πόρκα μιζέρια!που κραυγάζουν και οι φίλοι μας οι ιταλοί...
Post a Comment