στις 15 Ιουνίου..

Ήταν Ιούνιος όταν γεννήθηκαν τα παιδιά αυτά,ο Απόλλων και η Άρτεμη,κυνηγημένοι από τη μοίρα-Ήρα όχι στο νησί της Δήλου,μα στην έρημο της καλοκαιρινής Αθήνας στο σκληρό αττικό φως που προμήνυε τόσα και τόσα,μα δεν ήξεραν και ήταν ευλογημένα και καταραμένα,και ο φοίνικας της Λητώς ήταν οι εμβρυουλκοί και οι κουτάλες που λεκιάστηκαν από τη ματωμένη της μήτρα και δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν,παιδιά μου εσείς τι φταίτε,στο κεφάλι σας τα αίματα σαν τους ματωμένους αμνούς,θυσία δίνω το μυαλό σας,άσπιλο,και τα μάτια σας μεγάλα και απορημένα,και ο Απόλλων μελαχρινός με δέρμα κατάλευκο,η Άρτεμη ξανθιά και γαλανομάτα με το τόξο της,το ασημένιο το φεγγαρόφωτο,και ακολούθησαν δρόμους χωριστούς,η Άρτεμη σκοτεινή σεληνιακή με έκφραση σχεδόν υστερική,να τριγυρνάει σε λίμνες και πέλαγα όχι πια παρθένα μα πάντα άσπιλη,καταραμένη να σκοτώνει όποιον είδε το γυμνό της σώμα,κατακερματισμένο από τους πόνους της γέννας,να αγαπά το σεληνόφως και την κρυάδα του,και ο Απόλλων πάντα φωτεινός χωρίς λύρα με τα χέρια ατροφικά πάντα σε σχήμα γροθιάς έτοιμος να υπερασπιστεί το κάθε κακό,να γυρνά στον ήλιο για βοήθεια σαν ηλιοτρόπιο μεγάλο και φωτεινό,πάντα μεσόγειος και Έλληνας σε όλο του το μεγαλείο,και μουσικη ήταν η φωνή του και τα μάτια του τα ίδια,να μαγεύουν,να ταξιδεύουν,να τον ζηλεύουν οι συνθέτες οι σπουδαγμένοι και το κοινό υπνωτισμένο να είναι έτοιμο και στο γκρεμό να πέσει,λατρευτός και όμορφος και εκείνη να τον προστατεύει με το τόξο,να τον σκεπάζει με το αρκουδοτόμαρο να μην κρυώνει τα βράδια,μόνοι μέσα στον κυκεώνα του νεοελληνισμού και των συγγενών και της κατάρας που δεν ήξεραν,χωριστά μέρα και νύχτα,για λίγο συναντιόνταν,τραγουδούσαν παλιά λαικά και χώριζαν ξανά,εκείνος σα φαντασμα και σκια την επισκεπτόταν στα ταξίδια της στα δάση,όταν έκανε εκκλήσεις στο φεγγάρι,όταν προστάτευε μέθυσους και μικροεγγληματίες στα πεζοδρόμια να χάνουν στα ζάρια,εις τους αιώνες των αιώνων,αμήν.