τώρα άρχισαν οι μεγάλες ζέστες.

δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να καταδικάζεις σε ακινησία έναν νευρικό και υπερκινητικό άνθρωπο.το λιοντάρι στο κλουβί δαγκώνει τις σάρκες του.
διαβάζω βιβλία που είχα ξαναδιαβάσει.κοιτάω το ταβάνι,σιχαίνομαι να με βοηθάνε για το παραμικρό άλλοι.
ζεσταίνομαι-αλλάζω ρούχ όπως όπως και φωνάζω σαν κακομαθημένη παιδούλα για το παραμικρό, "νερό", "μαμά πρέπει να πάω στο μπάνιο","φέρε μου το βιβλίο στο πάνω ράφι".
δεν μπορώ να δουλέψω και νιώθω ένοχη.περνάνε οι εικόνες στην τηλεόραση σαν σε εφιάλτες.
roll.cut.
ήπια κρύα λεμονάδα στην poupee και μου πήραν μέτρα,μια μοδίστρα στο ημιυπόγειο να μου λέει για το ορεινό της χωριό,αγόρασα δύο υφασμάτινα μαγιώ-φορμάκια δεκαετίας είκοσι,μου έκαναν τα μαλλιά κοτσιδάκια,ένα από δω,ένα από κει,μου χάρισαν κοκκαλάκια για ευχές,γρήγορη ανάρρωση.πήγα χωρίς το νάρθηκα.βλακεία,το βράδυ το πόδι μου ήταν μαύρο μπλε.
νιώθω σαν παράσιτο.¨θέλω τσιγάρα","θέλω καφέ",είμαι μια υπερφυσική μπέμπα.
4 βδομάδες.και είμαι θυμωμένη,πολύ θυμωμένη.