δεν ειναι ποτε ησυχα τα βραδια μας

σεργιανάνε τα κορίτσια με τα καλοκαιρινά τους φορέματα και τους πρώτους έρωτες κάτω από την ανάσα τους, όπως κι εμείς στην ηλικία τους πριν γίνουμε γυναίκες και οι ώμοι μας βαρύνουν κάτω από τη σκόνη
τα ντροπαλά κορίτσια θα ξαναδιαβάζουν το Μικρό Πρίγκιπα
οι γονείς θα κοιμούνται ανήσυχοι τα βράδια,τα πρώτα μοιρασμένα τσιγάρα, ο πρώτος πόνος ερωτικής απογοήτευσης στο στήθος,κλεμμένα φιλιά κατω από τα αρμυρίκια και αυτά τα ανήσυχα βράδια που όλα είναι σκόνη και δέρμα και ματωμένες γάμπες από τα στραβές απότομες ξυραφιές 
και θες να τα φιλήσεις και να πεις πως ήσουν κι εσύ κάποτε έτσι
πως χαμογελούσες και σκόρπαγες ματιές και έλαμπαν τα μάτια σου.
μα εμάς οι νύχτες μας πονάνε χωρίς γλύκα.
η σκόνη δεν είναι μόνο το δέρμα μας μα οι χαρές μας.
και για χρόνια θα γυρνάνε οι δίσκοι με τα παγωτά και το νερό να σβήνει το χρόνο
και η θάλασσα θα αλλάζει χρώματα και θα ξεβράζει κομμάτια από πλακάκια και χρωματιστά γυαλιά και οι άνθρωποι θα κάθονται στις βεράντες τους 
κι εσύ θα σαι πάντα η ίδια.και θα σε κοιτούν συγκαταβατικά οι συνομήλικοι.
και ίσως κι εσύ τον εαυτό σου,και θα λένε,μεγαλώσαμε,κι εσύ θα θες να κλάψεις με λυγμούς
για τα φορέματα που έμειναν στη ντουλάπα
τις συζητήσεις που δεν ήρθαν και δε θαρθουν 
μα δε θα κλαις γιατι το ξέρεις κατά βάθος
πως ήταν πάντα έτσι 
και πριν από σένα υπήρχαν κορίτσια με λυπημένα μάτια και στήθη βαριά από αγάπη
που στέγνωσαν και χάθηκαν 
ισως για να δείξουν σε μερικές έφηβες  μια μικρή σταγόνα από το μέλλον τους
ίσως για να πάρουν την εκδίκησή τους.