κάθε Δεκαπενταύγουστο βγάζουμε τα καλά μας φορέματα από την ντουλάπα, μπλε πουά με λευκά κουμπάκια στο μπούστο, κοκκινα πουά με τιράντες που συνέχεια πέφτουν, χαρούμενα κοραλλί ριγέ και λευκά,ολόλευκα λινά, πλεκτά κίτρινα με λουλουδάκια απλικέ.
κάθε Δεκαπενταύγουστο πιστεύουμε πως είμαστε όμορφες με τις σατέν μας κορδέλες και τα καλά μας εσώρουχα, τα λουλουδάτα μας ρούχα που θυμίζουν κρεμαστούς κήπους δεν θα δουν ποτέ αληθινά πικνικ σε πάρκα με όμορφα αγόρια, θα δουν μόνο τον ιδρώτα μας και την απογοήτευσή μας και τους κάλους από τα γοβάκια της Σταχτοπούτας,θα μας έχει πιάσει υπνηλία από τον ήλιο και τη ζέστη και θα ανυπομονούμε να γυρίσουμε στο σπίτι και να φορέσουμε αυτό το παλιό μας μεσοφόρι με τις δυο τρύπες στο στρίφωμα που έχει πάρει το σχήμα του σώματός μας και μυρίζει το δέρμα μας.
Κι εγώ, εγώ φέτος δεν φόρεσα ουτε κρουαζε ζέρσευ,δεν φόρεσα το καρω με τα κερασάκια ή το αλλο καρώ χωρίς κερασάκια,αλλά τυλίχτηκα σε ένα κομμάτι ύφασμα από παλιό σεντόνι και άκουσα για χιλιοστή φορά το georgia on my mind, το are you lonesome tonight,aretha franklin και sam cooke και είπα,
κι εσύ Παναγία έζησες τέτοιες βραδιές που δεν χωρούσες στο δέρμα σου σε καλοκαιρινές νύχτες,κι εσύ κοίταξες τα ρούχα σου και είπες, βαριεμαι τοσο να ντυθώ και να είμαι ευγενική και γλυκειά,θέλω μονο να ακουω τα τζιτζίκια στην κοιλάδα και να λέω
γεννηθηκες,τυλιχτηκες σε ένα σεντόνι,θα πεθάνεις και θα τυλιχτείς σε ενα σεντόνι.
No comments:
Post a Comment