τα κόκκινα δηλητήρια

είχες φακίδες και εγώ δυο σπασμένα μπροστινά δόντια
ήσουν πιο γρήγορος αλλά ήμουν ψηλότερη και σε περνούσα κάθε χρόνο
μιλούσες τρεις γλώσσες και σε ζήλευα που διάβαζες κόμικς σε γλώσσες που εγώ δεν καταλάβαινα
με έμαθες να κάνω τσιχλόφουσκες.μου χάρισες το κραγιόν της γιαγιάς σου.
σου έδινα όλα τα παιχνίδια μου για να παίζεις μαζί μου.

δεν συμπαθώ τα κορίτσια μου έλεγες. όλα τα κορίτσια ή μόνο εμένα?
εμένα με συμπαθείς?δεν απαντούσες.έκανες κόλπα με την τράπουλα.
παίρνεις την καλή θέση όταν σκαρφαλώνουμε στα βράχια και με αφήνεις να στέκομαι. 
κολυμπάς πιο γρήγορα από μένα αλλά εμένα θαυμάζουν στην παραλία.
είμαι πιο όμορφη και πάντα θα είμαι.το ξέρεις.

δεν με αφήνεις να παίζω με τις κούκλες μου.φτιάχνουμε δηλητήρια και μαγικά φίλτρα.
δηλώνω πως βρήκα τι δουλειά θα κάνω μεγαλώνοντας.
καγχάζεις.θέλω να σε βάλω να δοκιμάσεις.είμαστε 5 χρονών με χτυπημένα γόνατα και ήδη στη μάχη.

θες να διαβάσεις το ημερολόγιό μου.θυμώνω.δεν με αφήνεις να ακούω τα τραγούδια που μου αρέσουν.
αναζητάς άλλα πιο όμορφα κορίτσια.δε μου μιλάς.σκαρφαλώνεις τα βράχια πιο γρήγορα από μένα. με κοιτάς κοροιδευτικά και πετάς λέξεις που δεν καταλαβαίνω.
άγνωστες λέξεις.Βοστώνη.Χόκευ.Χιόνι.Αεροπλάνα.
Είμαι ακόμα ψηλότερη από σένα.Ξαπλώνουμε τα μεσημέρια δίπλα δίπλα πάνω στα μάρμαρα που έχει δροσιά.
Το βράδυ με βάζεις να πιω ξύδι,σε στοίχημα.
Είμαστε 12 χρονών. Κρύβουμε λέξεις.

Πίνουμε τζιν και βότκα σε μπαρ της συμφοράς.Πίνουμε ουίσκι πάνω σε καναπέδες.
Ζαλιζόμαστε και γελάμε και κλαίμε.
Κάνω εμετό στο πεζοδρόμιο.Κρατάς τα μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπο.
Ξέρεις πως υποψιάζομαι τις κινήσεις σου,
Πλέον με πολιορκείς. Είσαι ψηλότερος από εμένα.
Σε φοβάμαι. Σου γράφω γράμματα.Ξέρω πως δεν τα διαβάζεις.
Είμαστε 20 χρονών. Μυρίζουμε αλκοόλ και ήττα.

Έχουμε ρυτίδες και ξεχωριστές ζωές.
Μαζεύουμε πτώματα από μάχες που δώσαμε και χάσαμε ηρωικά.
Χάσαμε όμως.Εσύ στο θόρυβο του μυαλού σου κι εγώ σε δειλία και φόβο.
Δεν γελάμε πια στα εστιατόρια. Παίζουμε με τα κουτάλια και κοροιδεύεις τα καπέλα μου,
Πίνεις και κλαίω.
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ σου λέω.Οι γρατζουνιές από τις παιδικές φιλίες.
Δεν με καταλαβαίνεις.Είμαστε 30.Μη φύγεις μου λες.
Θυμήσου τα δηλητήρια που φτιάχναμε.Τότε,στα πέντε και στα εφτά.Τότε που το σκάγαμε από το μεσημεριανό ύπνο.Τότε που μαζεύαμε βότσαλα και φυσούσαμε σαπουνόφουσκες.
Ήταν τόσο ροζ τα χείλια σου μου λες.¨Ελαμπε πάνω σου ο ήλιος.
Κλαις στον ώμο μου.Με παρακαλάς.
Μου δίνεις δολώματα.Μου στήνεις παγίδες.
Ο θόρυβος στο μυαλό σου και οι φλέβες σου.
Το φωνητικό σου αλφάβητο και οι ασκήσεις φυσικής.
Έρχεσαι σαν εφιάλτης σε γνωστά μέρη.
Μα εγώ πια δεν πολεμάω.