William S.

ο κόσμος όλο θέατρο,ο κόσμος μια σκηνή
και πως να χωρέσει η σιωπή
ο βοριάς, ένα σπουργίτι με σπασμένο φτερό
το πρόσωπό σου φτιαγμένο από χιλιάδες παραστάσεις
που στο τέλος της νύχτας 
κέρινο πλάθεται κατά βούλησιν
κοινού και σκηνοθετών και έργου.
Έργου προπαντώς.
Πλάθοντας ξανά βλέφαρα και χείλη 
σβήνοντας τις ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια,
πρόσωπο μισολειωμένο μα ζωντανό.
Κι εσύ, ο συγγραφέας του έργου,
κοιμάσαι άραγε τα βράδια ήσυχος
χωρίς να αναρωτιέσαι 
αν ζει ακόμα η Δεισδαιμόνα, η Οφηλία,η λαίδη Μάκβεθ,η Μιράντα?
Έκανες ειρήνη ακουμπώντας την πένα σου στο γραφείο
ή σε κηνυγούν ακόμα τα κορίτσια που τους φύσηξες ζωή?
Ρόζαλιντ, Κορδηλία,Βεατρίκη, Λαβίνια,Βαιόλα,
δεκάδες γυναικεία ονόματα με μάσκες κέρινες
τυλιγμένες στη σιωπή?