Η γιαγιά μου ήταν η Κασσάνδρα.
Κρατώντας με στο στήθος της προσευχόταν
το χάρισμα αυτό να μην βυζάξω.
Έλυνε και ξέλυνε τα μαλλιά της κάθε πρωί
κοιτώντας την κορφή του Παρνασσού
και μνημόνευε τα χιόνια
που καταραμένα στέκονταν εκεί
λεία, παγωμένα και κατάλευκα
σαν τα νερά της Στυγός
να αγκιστρώνουν πτώματα, λάφυρα του Εμφυλίου, βρέφη που γεννήθηκαν νεκρά
κομματιασμένες στρατιωτικές στολές, ατιμασμένες χωριατοπούλες,
μυστικά, εγκλήματα, μπλαβιασμένα μέλη, σπονδυλικές στήλες ζώων.
Κι εγώ βρέφος στην κούνια
κρυφά ακόνιζα τη γλωσσα μου
γιατί ηταν πια αργά.
No comments:
Post a Comment