Για απόψε

Δεν γράφω σαν τη Σέξτον ή την Πλαθ.
Δεν έβαλα το κεφάλι μου στο φούρνο υγραερίου, ή στο γκαράζ του αυτοκινήτου.
Δεν θα κερδίσω Πούλιτζερ, δεν θα διδάξουν τα γραπτά μου
δεν θα γίνω προιον λογοτεχνικών συζητήσεων.
Αντί για βραβεία κουβαλάω κάτι τσαλακωμένα χαρτιά 
γεύση μεταλλική στο στόμα, σκονισμένες βαλίτσες, ένα κουρασμένο δέρμα,
κανα δυο ανεκπλήρωτους έρωτες, σκόνη πολλή, καρτ ποστάλ από μέρη που δεν πήγα.
Την παιδική μου κουβέρτα,δυο τρία δάκρυα που δε χύθηκαν
και αυτά έκαναν όλη τη διαφορά.
Δεν πήγα πολλά ταξίδια,δεν έχω να διηγηθώ ιστορίες.
Δεν είμαι πολύ φιλόδοξη ούτε δυναμική
δεν έχω  ιδιαίτερα ταλέντα ούτε χαρακτηριστικά
πολλές φορές περνάω απαρατήρητη
δεν εμπνέω άγριους πόθους ή μίση.
Δεν είμαι καλή ούτε κακή.
Ενα κορίτσι σαν όλα τα άλλα δηλαδή.
Μα είμαι εδώ. Για απόψε. Για σήμερα.
Γράφω τις γραμμές αυτές.
Με ακούς να γράφω,όταν όλοι κοιμούνται?