greed,I

έχω μέσα μου μια πόλη που ζαλίζεται στους σταθμούς των τραίνων
δεν είναι άνδρας δεν είναι γυναίκα δεν είναι παιδί
ρωτάει καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποια είναι η πιο όμορφη
εσύ.όχι εσύ.εσύ προπαντώς.κανένας.εσύ.

ζητάει στοργή και ντρέπεται που ζητάει και δαγκώνει όταν της τη δίνουν
βγάζει γλώσσα δαγκώνει τα μπράτσα της τα κόβει με ξυράφια τα θαυμάζει
δεν νανουρίζει βρέφη δεν ποτίζει λουλούδια στις γλάστρες
σφουγγαρίζει ιδρωμένη πλένεται με το σφουγγαρόπανο  
στήνει δίκες κάθεται στο σκαμνί καταδικάζει
το παρελθόν της το μέλλον της τη γενιά της 

τα βράδια ψάχνει δολοφόνους για να τους κάνει το τραπέζι
περπατάει στους δρόμους αντανακλάται φωτίζεται 
θέλουν να τη βάλουν σε βιτρίνα 
τα νιάτα της τα νιάτα της
το δέρμα της εσωτερική παλινδρόμηση
χτυπάει τα μάγουλά της ανοίγει τα πόδια της 
τα ξανακλείνει και καταβροχθίζει

λέει μάνα 
μάνα δεν είχα ποτέ δώρα
μάνα από τότε που βγήκα από την κοιλιά σου κρυώνω
σε ψάχνω σε στοές  σε δρόμους 
όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη βλέπω τα μάτια σου 
στο μπάνιο πλένω το δικό σου σώμα
τις ραγάδες σου τα ράμματά σου τις ρωγμές σου

καίγομαι και κάνω εξορκισμούς
και είναι πάντα εδώ
το παράσιτο που τρέφω και με τρέφει τόσα χρόνια
το απολυμαίνω το φροντίζω το καμαρώνω
μάνα με ακούς δεν έγινα σαν όλα τα άλλα κορίτσια
είμαι ήττα είμαι καημός είμαι ένα σκουριασμένο εργαλείο
ψάχνω για σύμμαχους και βρίσκω  συνενόχους στα εγκλήματά μου
μάνα σκοτώνω τα άλλα κορίτσια όταν γεννιούνται
τα πνίγω τα θάβω τους κόβω το λαιμό
και συνεχίζω να πεινάω 
τους γράφω γράμματα από τον άλλο κόσμο στον καθρέφτη

όταν μιλάω φτύνω κομμένα γυαλιά
δίνω αίμα παίρνω χολή παίρνω καπνό 
στα χέρια μου σαπίζουν οι καρποί μαραίνονται τα κρίνα
όταν βγάζω τα ρούχα μου βγαίνουν κομμάτια οργάνων και πονάω
μάνα εγώ αυτά τα κομμάτια σου προσφέρω
να τα ράψεις να τα μαντάρεις να με φτιάξεις πάλι ολόκληρη

δεν μπορώ πια να σκοτώνω με κούρασαν τα νυχτέρια με μάγισσες