Οδός Σοφοκλέους...

Έσπασε το παπούτσι στην Κοτζιά.Περπατάω κουτσαίνοντας και πέφτω πάνω του.Τον αναγνωρίζω και τα μάτια του είναι καλωσυνάτα.Χαιρετιόμαστε.Τον ευχαριστώ και του σφίγγω το χέρι.Είναι υπέροχος μέσα στη σεμνότητά του.Είναι κι εκείνος δαρμένος απ'το βοριά σαν κι εμένα.Φεύγει με ήρεμο βάδισμα κι εγώ σχεδόν με λυγμούς.Που για λίγο ένιωσα το μεγαλείο του.
Αγοράζω ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια παρακάτω,σανδάλια με κόκκινες μπίλιες.Προσφορά,10 ευρώ.
Και κατεβαίνω στην κοιλιά της πόλης.
Πολύ κάνω γούστο τους κοστουμάτους της Σοφοκλέους να ανακατεύονται με τους άρχοντες της αγοράς στη στοά.Που τρώνε μεζέδες και κοιτάνε τις γυναίκες λες και είναι Παναγίες.Εκεί,στα τραπεζάκια,με τον Στέλιο να παίζει.
Πάω στην Αμερικάνικη Αγορά.Παίζω,σηκώνω με τα χέρια,ψάχνω φανελένιες πυζάμες,μπα,πολύ μεγάλες,σουέντ φούστες επίσης,γκρι φόρεμα έτσι κι έτσι,ανδρική φανέλα jockey μάλλινη ναι,κατωσένονα δεν έχουν φέρει ακόμα,μεσοφόρια επίσης.
Μ' αρέσουν και τα βελούδινα φορέματα αλλά έχω αρκετά.Ανδρικά παντελόνια επίσης.
Η κα Μ. μου κάνει το λογαριασμό.Η γάτα δεν είναι εκεί.Κατεβαίνω και συνεχίζω το δρόμο.
Στο σπίτι ο πατέρας μου τραγουδάει "Τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι και το ωραίο γλυκό της Κυριακής" κόβοντας μαρούλι και πιπεριές,στρώνω τραπέζι,κάποτε ήταν δύσκολο να βγάλεις φύλλο να μπαρκάρεις μου λέει,ήθελα να πάω στη Νότια Αμερική κάποτε,τώρα δεν θέλω να πάω πουθενά,ίσα ίσα προς τα κάτω καμιά βόλτα να βλέπω τη θάλασσα.