Αχ οι Κυριακές...

Δεν μας άρεσαν όταν ήμασταν παιδιά.Τις προτιμώ τώρα.
Στη δουλειά μου-σημαίνει υπόσχεση ξεκούρασης μετά από κουραστικά Σαββατοκύριακα,το αντίστροφο σύμπαν της δουλειάς μου.
Η Δευτέρα είναι η ξεκούραση η πραγματική,αλλά πίσω στις Κυριακές.
Ξανθούλης στο ραδιόφωνο,μολύβια φρεσκοξυσμένα,με περιμένει το καινούριο Allure,το ραδιόφωνο παίζει τη¨"μαύρη Φορντ" που μικρή δεν καταλάβαινα τι σήμαινε αλλά τώρα θέλω να χορέψω τανγκό στο ρυθμό της και να τραγουδήσω.
Μου αρέσει να τραγουδάω.Τραγουδάω όταν απλώνω μπουγάδες και όταν είμαι πολύ στενοχωρημένη ή πολύ χαρούμενη.
Ακούω ότι πέθανε η Μαρία Καλουτά.Πάει-άλλη μια εποχή οριστικά πέρασε.
Κυριακές.
Μετανάστες στο σταθμό Λαρίσης.Κρίσεις πανικού από μεσοαστούς.Κακομαθημένα παιδιά σε εκδρομές-δεν συμπαθώ τα κακομαθημένα παιδιά.Επισκέψεις σε συγγενείς-πάνε ακόμα;
Η Αλίκη στο τούνελ."Πιες με".Χανγκόβερ από φοιτητές.Το μπαλκόνι μας ακόμα χωρίς λουλούδια και λαχανικά στις γλάστρες,βιτρίνες κοιτάζονται από περαστικούς.
Καφές στο Βάρσο.Μακάρι να ήταν ακόμα ανοιχτό το Ζώναρς-μου άρεσε και ας ήταν ακριβό.
Κάποιοι τελευταίοι τουρίστες,Μοναστηράκι.
Η μέρα μικραίνει-οι νύχτες υπόσχονται,μπες μέσα μου και δε θα χάσεις.Η Αλίκη μεγαλώνει και μικραίνει τα ξημερώματα.
Νεκροταφεία-ανάβουμε τα καντήλια στους τάφους.
Και η σκηνή κατακλύζεται και από άλλους κομπάρσους.Σαν το βιβλίο του Ντύλαν Τόμας..