Γυμνό τραγούδι...

Όλα γυμνά τριγύρω μας
όλα γυμνά εδώ πέρα
κάμποι,βουνά,ακροούρανα
αγράταγ' είναι η μέρα.
Διάφαν' η πλάση,ολάνοιχτα
τα ολόβαθα παλάτια
το φως χορτάστε,μάτια
κιθάρες,το ρυθμό.

Εδώ είν' αριά και αταίριαστα
λεκκιάσματα τα δέντρα,
κρασί είν΄ο κόσμος άκρατο,
εδώ η γύμνια αφέντρα.
Εδώ είν' ο κόσμος όνειρο,
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας τ' αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.

Εδώ τα πάντα ξέστηθα
κι αδιάντροπα λυσσάνε
αστέρι είναι ο ξερόβραχος
και το κορμί φωτιά 'ναι.
Ρουμπίνια εδώ,μαλάματα,
μαργαριτάρια,ασήμια,
μοιάζει η θεία σου γύμνια
τρισεύγενη Αττική!

Εδώ ο λεβέντης μάγεμα,
η σάρκα αποθεώθη
οι παρθενιές,Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.
Εδώ κάθε ώρα ολόγυμνη
θάμα στα υγρόζωα κήτη
πετιέται κ' η Αφροδίτη
και χύνεται παντού.

Παράτησε το φόρεμα
και με τη γύμνια ντύσου
Ψυχή,της γύμνιας ιέρισσα
ναός είναι το κορμί σου.
Μαγνήτεψε τα χέρια μου
της σάρκας κεχριμπάρι
τ΄ολύμπιο το νεχτάρι
της γύμνιας δος να πιω.

Σκίσε το πέπλο,πέταξε
τον άμοιαστο χιτώνα
και με τη φύση ταίριασε
την πλαστική σου εικόνα.
Λύσε τη ζώνη,σταύρωσε,
τα χέρια στην καρδιά σου
πορφύρα τα μαλλιά σου
μακρόσυρτη στολή.

Και γίνε ατάραχο άγαλμα
και το κορμί σου ας πάρη
της τέχνης την εντέλεια
που λάμπει στο λιθάρι
και παίξε και παράστησε
με της ιδέας τη γύμνια
τα λυγερά τ' αγρίμια,
τα φίδια,τα πουλιά.

Και παίξε και παράστησε
τα ηδονικά,τα ωραία,
λαγάρισε τη γύμνια σου
και κάμε την ιδέα.
Τα στογγυλά,τα ολόισα
χνούδια,γραμμές, καμπύλες,
ω θείες ανατριχίλες
χορεύτε έναν χορό.

Μέτωπο,μάτια,κύματα
μαλλιά,γλουτοί,λαγόνες
κρυφά λαγκάδια του Έρωτα
ρόδα,μυρτιές,κρυψώνες,
πόδια που αλυδοδένετε
βρύσες του χαιδιού,ω χέρια,
του πόθου περιστέρια
γεράκια του χαμού!

Και ολόκαρδα,κι αμπόδιστα
λογάκια,ω στόμα,ω στόμα,
σαν το κερί της μέλισσας
σαν του ροδιού το χρώμα.
Τα κρίνα τ' αλαβάστρινα
τ' απρίλη θυμιατήρια
ζηλεύουν τα ποτήρια
του κόρφου σου!Ω-να πιω

να πιω στα ροδοχάραγα,
στα ορθά,στα σμαλτωμένα
το γάλα που ονειρεύτηκα
της ευτυχίας,εσένα.
Εγώ είμαι ιεροφάντης σου
βωμοί τα γόνατά σου
στην πύρινη αγκαλιά σου
θεοί θαυματουργούν.

Μακριά μας όσα αταίριαστα,
ντυμένα και κρυμμένα,
τα μισερά και τ'άσκημα
και ακάθαρτα και ξένα.
Ορθά όλα,ξέσκεπα,άδολα,
γη,αιθέρες,κορμιά,στήθια.
Γύμνια είναι και η αλήθεια,
και γύμνια κ' η ομορφιά.

Στη γύμνια την ηλιόκαλη
της αθηναιιισας μέρας
και ανίσως και φαντάξη σου
κάτι άντυτο σαν τέρας,
κάτι σαν δέντρο αφύλλιαστο
και δίχως ίσκιου χάρη
αδούλευτο λιθάρι,
ξεραγκιανό κορμί

Κάτι γυμνό και ξέσκεπο
και ολανοιγμένα πλάτια,
που ζωντανό θα το δειχναν
μόνο δυο φλόγες μάτια,
κάτι από τους σάτυρους
κρατιέται,και είν' αγρίμι
και ειν' η φωνή του ασήμι-
μη φύγεις,ειμ' εγώ,

ο Σάτυρος.Και ρίζωσα
σαν την ελιά εδώ πέρα,
λιγώνω τους αγέρηδες
με τη βαθιά φλογέρα.
Και παίζω και παντρεύονται
λατρεύονται,λατρεύουν,
και παίζω και χορεύουν,
άνθρωποι,ζα,στοιχειά.
Κωστής Παλαμάς

"Μπορείς να μ' αγαπήσεις,μπορείς να μου χαρίσεις μια στιγμή
το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή..."