Πανεπιστημίου

Σήμερα όλο θέλω να κλαίω και να κρυώνω-κοιτάζω τα λουλούδια, θα μαραθούν, θα πέσουν τα μπουμπούκια από τα δέντρα ,στενοχωριέμαι, πλησιάζει ο καιρός που θα αναχωρήσω, θέλω να πάω στην Aix-en-Provence και στην Κορνουάλη και στην Κεφαλλονιά γύρω στο Μάη,να δω λίγο Ιόνιο, να βουτήξω στα γαλαζοπράσινα νερά, ακούω το "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" , ο Μήτσος ο Μυράτ, "Η παράσταση είστε εσείς, εμείς", δεν ξέρω γιατί ανυπομονώ, πίνω καφέ και τον γυρίζω στο πορσελάνινο φλυτζάνι, έτσι, δεν έχω κανέναν να μου πει τη μοίρα μου, μακάρι να έπιανε βροχή.
Θέλω να βγω έξω από το δέρμα μου και να κουρνιαστώ σαν έμβρυο.
Εγώ, εγώ, εγώ.
Ακούω το "Πανεπιστημίου" με το Γιώργο Μαρίνο, "Πάντα ήμουν δειλός. Δειλός και συνετός".
Εγώ ήμουν πεισματάρα, ξεροκέφαλη και αγύριστο κεφάλι.

"Οταν περπατώ στην Πανεπιστημίου
πάντα συναντώ τις μέρες τις παλιές
το παιδί που φεύγει απ'την οδό Σταδίου
είμαι εγώ κι εσύ ξωπίσω μου να κλαις"

Δεν νομίζω πως εσύ έκλαιγες ποτέ ξωπίσω μου-εγώ έκλαιγα,κρυφά, τα βράδια, και έκανα μούσκεμα το μαξιλάρι. Έστω.

Πάντα την άνοιξη γίνομαι χάλια-φοβάμαι τη μέρα που μεγαλώνει, φοβάμαι το το αδυσώπητο φως, τους ανθρώπους που γίνονται χαρούμενοι, κι εγώ δρόμο να διαβώ δεν έχω, κι όλα χάνονται γύρω μου,χάνονται.Φοβάμαι τις γκόμενες που αποφασίζουν να αδυνατίσουν και τα σχέδια για ταξίδια για τις διακοπές του Πάσχα.

'Μοιάζουν ζωντανά τα πρόσωπα χαμένα
έφηβοι ξανθοί μιας άλλης εποχής
κι εγώ μια σταλιά μάτια δακρυσμένα
μάτια όλο ικεσία να με λυπηθείς"

Θα ήθελα να τριγυρνάω στην παραλία με ένα παλιό prom dress και να ψάχνω για πασχαλίτσες, κοχύλια, να μπω μέσα στα κύματα, cheer up mate, cream soda και βόλτα στην promenade, μα δεν έχω δρόμο να διαβώ, και μου μένει μόνο η οδός Πανεπιστημίου.