μανιοκατάθλιψη

Έρχεται ξανά και ξανά και της λέω,καλωσόρισες. Όλα τριγύρω χάνονται κι εκείνη,σταθερή.
Χάνονται όλα. Φίλοι, μέλη του σώματος,αναπνοές. Κι εκείνη εκεί.
Δεν σου έλειψα λέει.Την τρατάρω τα κομμένα μου φρύδια και το δακρυσμένο μου βλέμμα.
Της τρατάρω το κορμί μου και το παίρνει. Πάντα ότι ήθελε το έκανε.
Κλάψε,σπάσε, διαλύσου.
Ήμουν 12 χρονών και κανείς δεν το κατάλαβε. Ήμουν 10 και κανείς δεν το κατάλαβε. Ήμουν 16 και κανείς δεν το κατάλαβε. Και τώρα πάλι κανείς δεν το καταλαβαίνει.
με λεν τρελή και με αποφεύγουν.Δεν με καλούν σε συγκεντρώσεις. Φοβούνται την τρελή,
Δε ζήτησα τίποτα και τίποτα δεν μου έδωσαν.
Δεν ήθελα τίποτε άλλο παρά να με αγαπήσουν γι' αυτό που είμαι και να, όλοι λιγοστεύουν.
Μόνο η μάνα μου μένει και εκείνη χαζεύει βουβή,τα δάχτυλά μου.
Τι φταίει να κάνει ένα άρρωστο παιδί;Δε θα κάνει οικογένεια, εξαρτημένη από ουσίες και απόπειρες αυτοκτονίας. Σπάω το χάπι και ρουφάω άπληστα τη σκόνη. Ευτυχία παροδίκή.
καραμέλες φαρμακείου. Ζουν ανάμεσά μας οι τρελοί.δεν είναι πια μεμονωμένοι στο Δαφνί και το Δρομοκαιτιο τα λιγνά αγόρια και τα αλαφροισκιωτα κορίτσια.
Ζουν στις γκαρσονιέρες.κοιμούνται πολύ ή λίγο.δεν αλλάζουν από τις πυζάμες τους. Τους ταίζουν και υποφέρουν με τα ξεσπάσματά τους οι διαλεχτοί.
Κάποτε αγάπησαν κι εκείνοι.Μα δεν έφτασε. Και έγιναν χειρότερα.Μετά τις κρίσεις ζητούν νερό και ζεστά μπάνια. Τα χάπια μου το πρωί στον ασημένιο δίσκο μαζί με τον καφέ.
Δε θέλω πια να με αγαπάτε. με αγαπάει η κυρία Μανιοκατάθλιψη.
(Αφορμή για το ποστ αυτό-το τραγούδι "Η μάνα του Γεώργιου Βιζυηνού από το δίσκο Καρτ-Ποστάλ)