Άνοιξη;

Από όλα τα παιχνίδια που κυκλοφορούν τελευταία η strawberry shortcake είναι εκείνη που συμπαθώ περισσότερο.Μοιάζει με κανονικό παιχνίδι.

Βγαίνω επιτέλους στους δρόμους-φαρμακείο,παυσίπονα, περίπτερο,τσιγάρα, καφές στο χέρι,θα πάω στο Βέγκας του χρόνου λέει ο υπάλληλος, είναι οι γονείς μου εκεί,δύσκολα εδώ για δουλειά.

Περιοδικά για το σπίτι,ζωές ιλουστρασιόν, φορέματα κρεμασμένα στους τοίχους,φρέσκιες πετσέτες, προιόντα,συνταγές που μαζεύω και δε θα φτιάξω ποτέ.

Στο σπίτι στάχτες στο πάτωμα και πετσέτες που πρέπει να μπουν στο πλυντήριο, νιώθω σαν σφουγγάρι ποτισμένο με νερό,είμαι πρησμένη, γράφω,γράφω γράφω και τελειωμό δεν έχει.

Μπορείς για μια στιγμή να με αγαπάς; Μια στιγμή.

Να φτιάξουμε βάφλες με φρέσκιες φράουλες και λίγη σαντιγύ και καφέ. Στα καλά φλυτζάνια, όχι στα καθημερινά. Να παίξουμε νοικοκυριό. Να παίξουμε την ευτυχία. Να διαβάζουμε ο ενας στον άλλον Μποστ κα να ζωγραφίζουμε χαρτόνια,να φτιάχνουμε χάρτινα καραβάκια.

Όταν μεγαλώσουμε θα λέμε, θα μου φέρνεις σοκολάτα από το περίπτερο όταν γυρνάς απ' τη δουλειά;

Ζωγραφίζω με μολύβια ματιών. Μου κάνει παρέα ο Ελίας Κανέττι.

Βόλτα ξανά μετά από μέρες. Αυτοκίνητα καλυμμένα με γύρη.

Δε μου κάνει όρεξη να γυρίσω σπίτι. Μουρμουρίζω "la vie en rose".

Χρώματα, ήχοι,σε λίγο καιρό η θάλασσα.

Κι εγώ σ' αγαπώ. Και μου λείπεις.